Maandag 16 oktober

Om tien uur vertrekt de bus. Alle koffers in de bagageruimte, het is onze laatste reisdag. Het is niet te geloven, maar tussen de mistflarden boven de heuvels piept de zon alweer tevoorschijn. Wat boffen we toch. Eerst een korte rit, in Echternach, Luxemburg mogen we al uitstappen. Om een uur hebben we daar een optreden in de St. Willibrord Basiliek. De abdij is in de oorlog zwaar beschadigd , maar het graf van Willibrodus in de basiliek bleef ongedeerd. We hebben nog wat vrije tijd en wandelen wat door de tuinen rond de gebouwen. Heerlijk kopje koffie in het zonnetje op een van de vele terrassen. Er valt voor ons verder niet zoveel hier te doen. Voor een langere wandeling ontbreekt de tijd, winkels zijn er niet veel en op maandagmorgen natuurlijk gesloten.

Als we op een bankje voor de grote kerk willen gaan zitten om te wachten tot het tijd is, spreken een paar Nederlandse mensen ons aan en vragen of wij dezelfde wandelroute lopen

‘Nee, wij zijn hier om te zingen, straks in de Basiliek’.

Ze lijken geïnteresseerd en we hebben een gezellig gesprekje. Mevrouw zingt ook in een koor in Barendrecht.

‘Goh, misschien is het leuk als jullie komen luisteren? Hebben jullie gelijk een pauze. Als je tijd hebt natuurlijk.’

Nou, ze hebben de tijd aan zichzelf en zijn wel geïnteresseerd. Wij gaan naar binnen en bereiden ons voor. Precies om een uur, als de klok uitgebeierd is, kunnen we beginnen. Opnieuw een heerlijke ruimte om te zingen, maar helaas weinig luisteraars. Het koppeltje dat wij spraken zien we in ieder geval zitten, maar bijvoorbeeld ook een Duitse mevrouw die Rien en Jenny gisteren in een restaurant hebben gesproken. Ze beloofde te komen luisteren en was er ook echt. Dat is natuurlijk wel heel leuk. Wat toevallige passanten blijven achter in de kerk ook een tijd staan of zitten luisteren.

Het is voorbij, het zingen tenminste, er staan geen optredens meer gepland. Begeleid door een stralende zon rijden we richting Nederland. Nee, we gaan nog niet naar huis, we hebben nog een tussenstop.

Om halfvijf zijn we in Hasselt, België. Daar hebben we als afsluiting nog een High Tea. Hartstikke gezellig natuurlijk met 35 man. Gezond? Nou, dat woord gebruiken we maar niet. Wel erg lekker hoor. We kunnen terugkijken op een heel bijzonder weekend. Veel muziek, ontzettend veel gekletst, weinig geslapen. Wat hebben we geboft met het weer, het werd in de loop van de dagen wel wat frisser, maar de zon maakte alles goed.

Ik hoef niemand te bedanken voor deze enerverende dagen, want Hans heeft op het eind van ons etentje nog een dankwoordje namens alle aanwezigen.

Het is maandag, onze repetitie van vanavond gaat niet door, maar ik verwacht komende dagen wel de muziek voor de kerst binnen te krijgen, hoog tijd om aan te beginnen.

Dank iedereen die mijn dagboek heeft gelezen en eventueel een reactie achterliet. Peter en ik zullen met prachtige herinneringen aan deze reis terugdenken, met dank aan al onze medereizigers.