Van Clearwater naar Jasper

Donderdag 27 juni

Opnieuw een lange tocht, jammer genoeg regent het vandaag nogal veel. Met een beetje spijt moeten we het mooie gebied verlaten, gelukkig mogen we nog 40 kilometer door het prachtige landschap rijden en zien we nog een hert. Dan is het gedaan en gaan we de snelweg op. Dat is niet zo heftig als in Nederland hoor, goede tweebaanswegen waar je 100 mag rijden, maar vaak nog minder hard. Wel veel vrachtverkeer op de weg. Dat zijn indrukwekkende wagens om te zien. De route is prachtig, net een filmdecor, maar er zijn niet zoveel plaatsjes om uit te stappen en iets te bekijken.

Om niet al te duf te worden gaan we dan flauwe moppen vertellen of stompzinnige liedjes zingen. Wie kent bijvoorbeeld nog dat liedje van die kauwgomballenboom? Of van dat bord met spaghetti met die bal gehakt erbovenop? Nou, wij moeten dan ook goed nadenken en dat houdt ons wakker.

Als we vlak bij Jasper zijn, verlaten we de staat British Columbia en gaan Alberta in. We moeten dan ook de klok een uur vooruit zetten. We komen nu ook in het Jasper National Park. Ditmaal hoeven we geen parkkaart te kopen, want die hebben we van onze buurman gekregen die hier vorig jaar was. Zo’n kaart is een jaar geldig en hij was er in september. Hij had nooit een handtekening op de kaart gezet. Daar boften we dus bij. We checken in en gaan nog even op stap.

Niet zo heel ver bij ons vandaan kunnen we de Maligne Canyon bekijken. We zijn amper het stadje Jasper uit en we zien een rij auto’s voor ons. Dat betekent meestal dat er iets te zien is. Inderdaad, een groot hertachtig dier dat hier kariboe wordt genoemd. Die schijnen hier vrij zeldzaam te zijn. Als ik me vergis zal het een edelhert zijn, ooit zal ik het weten. Hij graast rustig langs de weg en trekt zich van de auto’s niets aan. Als ik uitstap en wat dichter naar hem toe loop, kijkt hij me aan. Wie is de sterkste? Wie gaat er opzij? Nou, ik ben zo weg hoor, tenslotte ben ik gast op zijn grondgebied en de foto’s en film zijn binnen.

We rijden naar de parkeerplaats van de canyon. Het voordeel dat de dag al bijna op is en de klok verzet, is dat het ook niet druk meer is. Langs deze prachtige canyon kunnen we een wandeling maken. Op sommige plaatsen is de kloof wel vijftig meter diep en overal stroomt water met flinke kracht doorheen. De begroeiing aan de stijle wanden is prachtig. Ik zie potholes, stroomversnellingen, watervallen en zelfs een kleine gletsjer. Al met al een prachtige wandeling. We rijden nog even naar het Medicine Lake, dat door de poreuze steenformatie in de zomer droogvalt. Dat is nu niet het geval. Ik krijg wel een déjà vu gevoel als ik over het meer uitkijk. We waren in 2012 ook in dit gebied en hebben mogelijk hetzelfde al eens gezien. We zien hier helaas ook een stuk bos dat door brand verwoest is. Grote hellingen met afgebrande bomen waarvan alleen de zwarte stammen verwijtend naar boven steken. Tussen de stammen loopt een kleine beer, uitstappen, foto, film. Een paar kilometer verder een volwassen exemplaar.

Nee, ze zijn niet zo gevaarlijk als we soms denken. Ze zijn echt niet op jacht naar mensen, ze zijn dol op bessen en af en toe een eekhoorntje. Als een beer een mens tegenkomt, scharrelt hij vanzelf het struikgewas weer in. Het beste is om tijdens het wandelen steeds geluid te maken, zingen of een berenbelletje aan je tas hangen. Natuurlijk niet naar hem toe gaan, maar zelf ook teruglopen. Geen selfiestick, want dat is bedreigend, maar een foto maken kan best. Je moet hem gewoon met rust laten. Een beer heeft een goeie neus en gehoor, mens in de buurt? Wegwezen. Alleen een beer met jongen is wat agressiever. Ik heb het nu over de gewone zwarte of bruine beer, grizzly's zijn een ander verhaal.

Wij stappen dus uit, blijven op gepaste afstand en klikken lekker weg. In dit hotel hebben we gelukkig internet, het kostte veel moeite om het dagboek te plaatsen de laatste dagen.