Een lange mooie trip

Dinsdag 25 juni

We moeten vandaag een rit van zes uur maken. We vertrekken al om acht uur. De route is prachtig en heerlijk rustig. We volgen de 99 verder naar het noorden en zien prachtige landschappen voorbijkomen. De bermen zijn prachtig begroeid, ik herken blauwe lupinen, witte astilbe-achtigen, andere roze en rode bloemen die ik zo snel niet thuis kan brengen. Velden witte margrieten en fijne gele bloemen. Van de vruchtbare groenbegroeide bergen komen we in droog, bijna woestijnachtig gebied terecht. Zware granietrotsen langs de weg, snelstromende beekjes en rivieren. Saai? Nee helemaal niet.

We stappen uit bij een prachtig groen meer met miljoenen mugjes boven het water. Het is hier maar net boven de tien graden en ik heb medelijden met de Nederlanders die met hoge temperaturen hun werk moeten doen. Langs de weg zie ik een hert dat zich laat fotograferen. Een roofvogel met een gemene haaksnavel kijkt me doordringend aan voordat hij wegvliegt. We komen bij een heerlijke picknickplaats waar we onze salade en broodjes opeten terwijl we een hoofdstukje lezen. Een aangename 20 graden.

Nee, hier geen files, maar wel zoals iedere dag wegwerkzaamheden die minstens een halfuur tijd kosten. Een jonge eland kijkt verstoort op vanuit de berm, Peter rijdt en heeft geen tijd om ernaar te kijken, gelukkig ziet hij wel de hond die onverwacht oversteekt, de remmen doen het goed hoor. We drinken slechte koffie uit grote kartonnen bekers, terwijl ik naar de grove koppen van de plaatselijke bewoners kijk. Een vrouw van middelbare leeftijd parkeert haar pickup op de zanderige parkeerplaats bij de kleine supermarkt en stapt uit. Een grote, (lelijke) handtas in haar hand. Mogelijk het enige uitstapje voor vandaag.

We rijden verder. Eerst was het duidelijk dat hier geleefd wordt van de houtkap. Lange vrachtwagens vol boomstammen komen ons tegemoet. Prachtig, die wagens met hun lange neus. Later, als het landschap wat kaler wordt, zien we meer ranches en veel paarden. Na de bergen wat vlakker gebied, na de droge gronden weer groene bossen. Bergen in de verte met sneeuwkappen. We komen nu in het provinciale park waar onze volgende overnachting is. Langs de kant van de weg zie ik een zwarte bol. Ja hoor, een jonge beer. Het is stil op de weg, ik kan stoppen en een stukje achteruit rijden zodat Peter een foto kan maken. Jammer genoeg wil hij zijn kop niet laten zien en ik zie een achterligger aankomen. In dit gebied blijven we morgen ook nog, herkansing.

We komen aan op onze volgende overnachtingsplaats. Hier hebben we een lodge midden in dit prachtige natuurgebied van Wells Gray Provincial Park. Er zouden veel wilde en minder wilde dieren in dit park moeten leven. Bij het inchecken krijgen we een hele lijst van aantrekkelijke dingen die we morgen echt moeten zien. Bij het restaurant zien we kolibries, niet echt wild, maar wel leuk.

Omdat we hier nogal afgelegen zitten, hebben we alleen internet via satelliet, die moeten we betalen, dus doen we dat alleen voor mijn laptop. Jammer WhatsAppers en WordFeud-vriendinnen, ik ben er even niet. Ik weet ook niet of ik foto’s kan uploaden, afwachten. Als de verbinding lukt, kan ik wel mijn mail (en dus jullie reactie) lezen. We blijven hier twee nachten en als ik mijn dagboek niet kan verzenden, houden jullie het tegoed hoor.