Onverwachte wending

Dinsdag 20 september 

Sorry, weer zo'n lap, maar ik heb ook veel te vertellen. 

Na het ontbijt loop ik het dorp in voor verse broodjes bij de bakker en melk en fruit bij de dorpswinkel. Kijk, dat vind ik heerlijk, lekker stil stadje, praatje hier, praatje daar. We zijn van plan om een klein stukje verder te varen, naar Panheel en dan terug naar de thuishaven, want de boot moet aan de elektriciteitskabel en we zien ook dat we nog maar een kwart tank water hebben. Dat is 250 liter, maar we hebben geen idee hoelang je daar mee doet. We wassen ons zuinig en laten de afwas staan. Intussen wijzigen we ons plan. Liever toch maar naar de thuishaven, met een tussenstop in dat deel waar we gisteren een poosje aan een boei vastgelegen hebben. 

Vroeg in de ochtend kwamen er een paar flinke schepen voorbij, maar als wij vertrekken hebben we het rijk alleen. Peter stuurt de boot keurig de haven uit en draait de Maas weer op. Hij begint nu echt de slag te pakken te krijgen en ik durf wat beter om me heen te kijken. Het is hier echt een prachtig natuurgebied, als ik al die verschillende vogels moet tekenen ben ik de rest van de winter wel zoet. Ik vind het wel leuk dat we ze inmiddels allemaal bij naam kennen en wat meer van ze weten. Jammer dat er geen steigertjes zijn om aan te leggen en rustig rond te kijken.  

Als we bij het deel komen waar we gisteren bij die gele boeien waren, draaien we die richting uit. Ik heb inmiddels zeemansogen gekregen en zie nu dat er toch een steigertje is. Zou Seppo dát bedoeld hebben? Zo te zien ligt er ook geen boot aan en we maken al plannen. Lekker afmeren, koffiedrinken en dan aan wal een uurtje in dat natuurgebied wandelen. Daarna die verse broodjes en een beetje van de zon genieten (die is maar amper te zien).  

Kalm varen we naar de steiger, gele boeien aan bakboord, de oever aan stuurboord. Ineens hoor ik een kreet. 

‘Wat is er?’ 

‘We liggen vast.’ 

Tja, meer kan ik er niet van maken, toch net iets te veel naar stuurboord en de boot ligt vast. Peter probeert hem nog in zijn achteruit te krijgen, maar ik zie de modder omhoogkomen, nee we liggen echt vast, wat nu? 

Peter belt Seppo, die is er niet blij mee, maar gaat hulp regelen om ons los te trekken. We zetten toch maar koffie en gaan met ons boek op het achterdek in het zonnetje zitten. Het is niet zoals de bedoeling was, maar we kunnen niets anders. Na verloop van tijd komt er een snelle rubberboot, Zodiac? Twee mannen en een vrouw. Een van hen is Seppo die bij ons aan boord komt, de anderen gooien touwen naar ons toe, intussen goed kijkend dat ze zelf niet in het zand vast komen te zitten, de diepte blijkt hier maar veertig centimeter te zijn. Later zal blijken dat we net iets meer vaart hadden moeten hebben om beter bestand te zijn tegen de landwaartse stroming, door de wind veroorzaakt.  

De boot krijgt ons niet los, is niet krachtig genoeg. Ze gaan weg om een andere boot te halen, ik smeer maar een broodje en we lezen nog een hoofdstukje. Weer een halfuurtje later komt de rubberboot weer aanvaren, maar nu vaart er een huisboot achter, een grote luxe voor zes personen, we hebben hem van de week nog bewonderd.  

Weer worden er touwen vastgemaakt, maar nu aan de grote boot. Terwijl ze druk bezig zijn drijft de grote boot naar het land ... en raakt vast. Er vallen wel wat krachttermen, maar gelukkig weet de stuurman hem los te krijgen. De boot verder naar achteren in dieper water. Extra touwen om die afstand te overbruggen. Dan trekt de grote huisboot de onze los, applaus en opluchting bij iedereen.  

We mogen weer varen, de beoogde steiger slaan we maar over, we stellen ons plan bij en koersen achter de grote huisboot aan die we een stuk verder zien wegvaren. Nu is het weer lekker varen, verdorie het ging zo goed. We draaien de haven in en zijn extra voorzichtig, niet te veel naar stuurboord, daar liggen schepen, bakboord de oever met gemene keien en laag water. Ik voel pas veel later hoe gespannen ik geweest ben. Gelukkig krijgt Peter de boot keurig op zijn plaats. De vrouw die ons eruit heeft geholpen staat ons al op te wachten en helpt de boot vast te leggen.  

‘Morgen gelijk weer varen', is het advies, maar Peter en ik hebben tijdens dat laatste stukje besloten dat niet te doen. 

‘Ja, maar dan durf je het misschien nooit meer'.  

Nou en? Heb je rijles in een auto, dan heb je een doel voor ogen voor de lange toekomst, varen met een huisboot waren we echt niet van plan om vaak te doen. Het is ons de stress niet waard, want we voelen nu beiden wel de spanning in ons lijf, nee we gaan verstandig zijn, we willen nog wel een tijdje mee. We gaan de volgende twee dagen gewoon doen waar we goed in zijn. Lekker wandelen en dan in het gebied waar we gevaren hebben, waar we het jammer vonden niet aan land te kunnen gaan. Doen we dat toch op een andere manier. We wilden iets bijzonders dit speciale uitstapje voor een speciale datum. Nou, we zullen er nog lang over na kunnen praten. Ben blij dat we het met ons gezin al gevierd hebben, want onze vette borg zullen we wel kwijt zijn, vrees ik. 

We eten ons laatste broodje, maar het is te fris om buiten te blijven zitten. Peter stelt een wandeling voor en dat doet ons best goed. Gewoon hiervandaan aan de hand van een route die we laatst kregen. We bezichtigen nog een mooie rozentuin, bekijken het mooie dorpje, de kerk, de grindbedrijven langs de Maas en maken netjes acht kilometer vol. Daarna kunnen we zowaar nog lekker buiten zitten.