Zondag 13 oktober

Ach, wat een prachtige, volle, interessante dag was het weer. Mijn hoofd zit vol indrukken en nu moet ik proberen ze voor iedereen zichtbaar te maken. Netjes bij het begin beginnen dan maar.

We hoefden vanmorgen pas om tien uur in de bus te zitten, dat was dus uitslapen. Door het heerlijke weer stonden overal in het hotel deuren en ramen wijd open en ik hoorde allerlei muzikale uitspattingen. Uiteindelijk stonden we op het terras gekke inzingliedjes te zingen. De keeltjes netjes opgewarmd gingen we op stap. We kwamen bij de dom, waar het ook nu al druk was. De portaalheiligen (prachtige, op sokkels staande beelden bij de ingang) verwelkomden ons. Er was een mis gaande en daarbij zong ook een koor. Na de laatste woorden van het ‘itte missa est’ liepen we alvast langs het doopvont, waar Mozart en zijn zusje Nannerl gedoopt zijn, zachtjes naar een kamer waar we onze spullen kwijt konden en nog even wat aan onze kleding aanpassen. Sneakers uit, rode roos op. Om halftwaalf zouden we de mis opluisteren. Er was nog een ander koor, uit de buurt van Wenen, dat dat ook zou doen. Zij mochten de vaste liederen zingen en wij de tussenliederen en nog wat achteraf als toegift.

Alles was keurig geregeld en een meneer begeleidde beide koren naar hun plaatsen en gaf steeds duidelijk aan wanneer welk koor kon zingen. Wij konden als ‘opwarmertje’ het Ave Maria zingen. Heel fijn, want dan hoor je hoe het klinkt en hoe het zingt. Nou, het zong heerlijk en ik voelde een gezonde spanning via mijn keel de rondlopende mensen oproepen tot bezinning, gebed en vooral een ‘kom luisteren, want we hebben zoveel meer te bieden’. Tja, zo voelt dat nou eenmaal als je tussen de barokke engeltjes met mollige beentjes neergezet wordt. Het andere koor nam ook plaats en de mis begon. Het voorste gedeelte was behoorlijk gevuld met gelovigen, de rest van de kerk was vol met rondsluipende toeristen die een nootje meepikten.

Leuk te horen dat je de vaste gebeden ook in een andere taal zo goed kan volgen. Het klonk vertrouwd. Het andere koor en wijzelf wisselden elkaar af in gezangen, waarbij ik vond dat wij echt veel mooier zongen. Het gaat dan veel te snel, nooit was een mis zo snel voorbij. We kregen een welgemeend applaus en als een soort toegift zongen we nog een drietal liederen. Toen vond Ted het genoeg. Wij natuurlijk niet, maar de regels van ‘waartoe zijn wij op aarde’ zijn ook nu van toepassing.

We trokken na de mis onze gemakkelijke kleding en schoenen weer aan en de rest van de middag konden we vrij besteden. Onze tassen met muziekmappen en koorkleding mochten we gelukkig nog een poos in die kamer laten staan.

De koorleden en de fanclub viel min of meer uiteen. Wijzelf, maar nog wel een twintigtal anderen namen het kabelbaantje naar boven, naar de vesting. Even ons hoofd en benen wat rust gunnen en de maag vullen. Op een terras met fantastisch uitzicht, een ronde tafel waar we met z’n tienen omheen konden zitten. Waarom zou een mens nog verder gaan? Tja, omdat we nou eenmaal zoveel mogelijk willen zien. Het was bepaald geen straf. De vesting bood koele gangen, overweldigende uitzichten, interessante wetenswaardigheden en zelfs een erg leuk marionettentheatertje.

Ik heb gehoord dat anderen juist in de stad rondzwierven, terrasjes onveilig maakten, maar ook prachtige musea en de begraafplaats bij de dom hebben bezocht. Ook vandaag zal ik proberen foto’s te plaatsen (als bewijs). Ik heb deze reis veel volgers op mijn reisblog, want thuisblijvers willen weten hoe het met ons gaat. Ik kan ze verzekeren dat we een heerlijke reis maken. Alles is lekker voor ons tot in de puntjes verzorgd dankzij de reiscommissie die zich daar met hart en ziel voor heeft ingezet. We zingen heerlijk, genieten van de stralende dagen in alle opzichten en hebben heerlijk contact met elkaar in steeds wisselende formaties. Terwijl ik mijn werk doe, zijn er nog een handvol mensen in de stad om de verlichte gebouwen te bekijken, of zouden ze aan de boemel zijn?