Maandag 14 oktober

Maandagmorgen om 9 uur is er een vroegmis in de Franziskanerkirche. Direct daarna mogen wij zingen. Eerst maar iets over de kerk? Geen groot plein, geen gevelheiligen, alleen wat wegwerkers met lawaaierige apparaten. De kerk is niet zo groot, maar wel mooi. De oorsprong gaat al terug tot de 8ste eeuw, maar door reconstructies heeft de kerk natuurlijk veel veranderingen ondergaan. Eigenlijk is er veel meer over deze kerk te vertellen dan ik op dit moment wil doen. Ik stuit steeds op nieuwe informatie die ik dan eerst weer moet onderzoeken. Ik laat dat dus heel gemakzuchtig aan de geïnteresseerden zelf over.

De mensen van de vroegmis zijn naar buiten gegaan en wij maken ons binnen klaar voor een klein concert. Het is nog te vroeg voor toeristen, maar deze kerk staat ook niet zo in het zicht. We kunnen daarom rustig even inzingen voordat we ons voor het publiek opstellen…

Het publiek bestaat vandaag uit 15 mensen van onze eigen fanclub en een twee of drie mensen van buitenaf. Er loopt nog wel eens een toerist binnen, maar die zijn op één hand te tellen. Is dat erg? Nou ja, het is niet wat je wilt, maar zingen we daardoor met minder plezier? Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik heb heerlijk gezongen, het geluid was prima en toen we een jubelend ‘alleluja’ neerzette, voelde ik van boven tot onder kippenvel over mijn hele lichaam. Ik sta hier dan toch maar een jubellied te zingen op de oeroude fundamenten van een ingewikkeld bouwwerk.

Na afloop hebben we nog een paar uurtjes stuk te slaan. Het koor waaiert uiteen, wisselt indien nodig nette schoenen voor gemakkelijke en trekt nogmaals de straten van de binnenstad in. Wijzelf bezoeken nog een leuke zoutwinkel. Tenslotte zijn we in Salzburg dat zijn naam dankt aan de zouthandel die veel voorkwam in de stad. We bekijken het mooie oude St. Peterkerkhof. Een mystieke plaats, omringt door arcades, grafstenen en veel kunstzinnig ijzeren smeedwerk. Het ziet er mooi onderhouden uit. Ik zie dan ook een wagen van een hovenier, met daarop honderden heideplantjes. De begraafplaats kleurt langzaam in warm paars. Op een zonnig plein is op het terras gelukkig nog een plaatsje in de schaduw voor mij om een kop koffie te drinken. De anderen vinden de zon nog niet te warm.

Kom, niet te lang blijven zitten, we willen de Mirabelltuin nog bezoeken. Niet alleen het kasteel met verhalen is mooi, ook de tuin is betoverend. Bronnen en fonteinen, een doolhof, bloemperken en een openluchttheater. Beeldengroepen en een zonderlinge dwergentuin, ik ben te moe en het is te warm om alles goed te bekijken. Ik zie op verschillende bankjes in de schaduw leden van onze groep met een uitgebluste trek op het gelaat zitten. Het is ondoenlijk voor mij om te weten wat iedereen precies doet en gedaan heeft deze dagen. Dit dagboek is daarom nooit volledig genoeg. Het is wel mogelijke en leuk om in de ruimte voor reacties wat eigen ervaringen op te schrijven. Anneke en Ans hebben dat ook al gedaan. Gelukkig hebben we allemaal onze mobieltjes en kunnen de wat meer persoonlijke dingen aan ieders eigen thuisfront worden verteld.

Om 13.00 uur moeten we bij de bus terug zijn, het is ook wel mooi geweest. We trekken verder tot vlakbij Heidelberg, want morgen staan daar natuurlijk grote groepen muziekliefhebbers te wachten om ons te mogen horen (blijf dromen Ria).

Het is maandag en anderen moeten gewoon werken, ook de wegwerkers. We komen in een flinke file terecht en de avondspits is ook niet mals. Het is al half negen als we bij het beoogde restaurant aankomen en daarna moeten we nog een paar kilometer naar ons hotel rijden. Latertje weer, maar ach, we hebben toch een paar vrije dagen. Uitrusten bewaren we voor thuis.