Vrijdag 11 oktober

Vandaag niet lang wachten tot de reis begint, want om zeven uur (‘s morgens dus) moeten we allemaal in de bus zitten. Tonnie heeft een gezegde van Ted, onze dirigent, laten afdrukken.’

Waartoe zijn wij op aarde? Wij zijn op aarde om te zingen en naar de dirigent te kijken’.

We krijgen allemaal een afdruk om het vooral nooit meer te vergeten. De toon is gezet. Dat wordt ook nog eens gedaan door Christel die een doosje laat rondgaan met voor iedereen een ‘geluksmomentje en een complimentje’. Al snel zitten we in de eerste file. De eerste zak met koekjes en snoepjes gaat rond. Waarom denk ik bij deze koorreizen toch aan schoolreisjes? Eenmaal de grens over wordt het landschap glooiender. De herfstrode wilde wingerd langs de weg steekt prachtig af tegen het wit van de bloeiende bruidssluier. De zon wijst ons de weg naar Speyer, waar we ruim op tijd aankomen. Intussen heeft iedereen zich bij de tussenstops in het zwart gestoken en de rode bloem of stropdas in de handbagage gestopt. Niemand zijn koormap met muziek vergeten?

We wandelen naar de dom van Speyer, de grootste kerk in Romaanse stijl ter wereld. De bouw is al in 1030 begonnen, maar zoals gebruikelijk hebben er meerdere aanpassingen en renovaties plaatsgevonden. We kunnen op ons gemak het imposante gebouw aan de binnen- en buitenkant bekijken voordat we als koor verwacht worden. Op de parkeerplaats hebben we al verschillende bussen zien staan en in en rond de kerk lopen dan ook heel wat mensen rond. Hopelijk hebben we straks als we moeten zingen ook publiek. We mogen op de trappen van het altaar staan en buiten ons eigen meegenomen publiek komen er heel wat mensen in de banken zitten als blijkt dat er een koor zal gaan zingen. Jammer genoeg hebben we niet kunnen inzingen.

Het is altijd even voelen hoe het zingt in een vreemd gebouw. Hier is de galm overweldigend, maar ik mag daar natuurlijk niet naar luisteren, ik moet me concentreren. Het geluid onder de gewelven helpt ons de soms lastige stukken zo mooi mogelijk aan ons publiek over te brengen. Ja, er zijn foute nootjes, maar die hangen we niet aan de klok. Het publiek luistert rustig, anderen lopen kalm rond in de kerk en blijven aan de zijkant even staan luisteren. Veel te snel is ons korte concert voorbij.

Na afloop krijgen we in twee groepen een rondleiding door en rond de kerk, waar de zon nog steeds verleidelijk zijn stralen door de platanen op het kerkplein laat spelen. Ik kan me bij de groep aansluiten met een gids die mooi Vlaams spreekt. Hij vertelt met trots over ‘zijn’ kerk en doet dat met enthousiasme. Het heeft geen zin om hier uitgebreide beschrijvingen te geven over de dom, het zijn momentopnames waar we even van mogen genieten. Na de rondleiding hoeven we alleen een plein over te steken om bij het restaurant te komen waar ons in rap tempo een smakelijk driegangenmaal wordt voorgezet. De eerste schnitzels zijn verorberd, de eerste biertjes gedronken.

Na ons diner moeten we nog drie uur rijden om alvast een stuk richting Salzburg te komen. Mijn dagboek staat dus al in de grondverf voordat ik het hotel binnenkom. Afgelopen nacht kort en slecht geslapen en ik hoop dat vannacht een beetje in te halen. Ook een opdracht van Ted tenslotte, ‘voldoende rust nemen, niet te veel alcohol gebruiken’. Oef, aan het eind van de reis mag Tonnie wel met twee stenen tafelen komen met daarop de nieuwe tien geboden, speciaal voor het Roosendaals Kamerkoor.

Het is precies 24.00 uur, we duiken er in. Morgen komen er nog wel wat foto’s van vandaag, houd het maar in de gaten.