Zaterdag 14 oktober 

Het is vandaag een rustige dag, we zingen pas om 15:00 uur. De bus kan ons om 11.00 uur naar het centrum brengen dat drie kilometer bij het hotel vandaan is. Voor een zestal vroege vogels is dat te laat en er vormt zich een groepje dat het wandelend gaat doen. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat wij van de partij zijn. Het is niet te geloven, maar opnieuw is het een droge dag met veel zon. Omdat het hotel hoog ligt, wandelen we steeds naar beneden en hebben mooie uitzichten. Als we via een lange brug over de Moezel kuieren, zien we de torens van de kerken voor ons uit. In de verte kunnen we de Römerbrücke zien liggen, de oudste brug van Trier. Daarna zijn we snel bij de Porta Nigra (zwarte poort), een stadspoort uit de Romeinse tijd.   

De kleine groep wandelaars splitst zich hier om ieder op zijn eigen manier van deze dag in Trier te kunnen genieten. Er is veel te zien, de kleurrijke huizen schitteren in de zon, het is er levendig, er zijn al veel mensen op de been. De groep die met de bus komt, is er nu natuurlijk ook. Zo af en toe komen we de bekende koppies tegen. Trier is de oudste stad van Noord-West Europa. Veel van de bezienswaardigheden stammen nog uit de Romeinse tijd. Er zijn keizerlijke thermen te bezoeken, natuurlijk zijn er veel kerken, waaronder de Dom, waar we vanmiddag zullen zingen. De Basilica van Constantijn, waar we morgen zingen. We lopen een katholieke kerk in, met een lijdensweg in kleurrijk mozaïek uitgevoerd.  Het bruisende hart van de stad, de Hauptmarkt, wordt omringt door prachtige huizen.  

Opvallend op het plein is ook de fontein met Petrus en de vier deugden; we zien ergens een reusachtig beeld van Karl Marx. Er zijn natuurlijk ook musea te bezoeken. Je kunt een ‘wijnwandeling’ maken langs de Moezel, wij doen dat niet, maar ik weet niet wat de andere koorleden allemaal gedaan hebben. Ze kunnen hun belevenissen altijd in een reactie onder dit verhaal kwijt. (Hint) 

We kijken onze ogen weer uit, wát een het enorm aanbod van winkels in alle soorten en maten, de onuitputtelijke hoeveelheid terrasjes en ook hier weer de standbeelden en fonteinen.  

We kunnen om halfeen met de bus terug naar het hotel, of lekker in het centrum blijven. Natuurlijk moeten we erop voorbereid zijn te kunnen zingen. Dus enkelen van ons gezelschap hebben hun koormappen al bij zich en de juiste kleding aan. Anderen nemen die bus. Zelf overwegen we nog om terug te lopen, maar nemen toch ook de bus. Om twee uur rijdt hij ons en een kleine groep anderen weer naar het centrum terug, ditmaal vlak bij de Dom.  

Ik zou veel meer willen en moeten vertellen over de Dom, maar net als gisteren vind ik het niet nodig en ook ontbreekt het me aan tijd. Later zullen jullie begrijpen waarom.  

We komen de gigantische ruimte binnen en kunnen op een verhoging achter in de kerk plaatsnemen. Het is druk met toeristen en als we gaan zingen, zijn er behoorlijk wat van deze mensen die een poosje blijven staan of zitten om te luisteren. We hebben hier geen gelegenheid om in te zingen, maar Ted begint gelukkig met een kalm lied waarbij de stemmen voorzichtig losgemaakt kunnen worden. We hebben geen tijdslimiet denk ik, want we mogen zowat ons hele repertoire ten gehore brengen. O, wat zingt het hier ook weer lekker. Volgens mij vindt Ted het ook goed gaan, al zegt zijn opgewekte gezicht natuurlijk ook niet alles. Hij staat steeds dicht bij een groot, zwaar pronkstuk op de rand, een soort vaas, hoe noem je zo'n ding (zie filmpje). Ik ben bang dat hij het er af zal zwiepen, maar na ons optreden heb ik nog even geprobeerd het om te gooien, maar dat zou nooit gebeurd kunnen zijn.  

Na afloop hoorde ik dit prachtige verhaal: 

Bij het zingen van ons Oekraïens gebed stond een jonge vrouw op en zong voluit mee, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Een man (de hare?) filmde haar terwijl zij zo geëmotioneerd met ons meezong. toen het lied afgelopen was legde ze haar hand op haar hart. De filmende man sloeg zijn armen om haar heen. Wij mogen tijdens het zingen alleen maar naar de dirigent kijken, dus hebben dat niet gezien, maar bij het horen van dit verhaal kreeg ik kippenvel, net zoals de meesten van ons koor kippenvel krijgen bij het zingen van het gebed. Het is erg intens en hierbij kunnen we ons allemaal goed inleven, zoals Ted zou willen dat we al onze liederen met passie zingen. (filmpje van dit lied zal ik proberen te plaatsen.  

Hoe gaat het met Ans? Ik heb het haar gevraagd en het antwoord was: ‘Ik zie er niet uit, maar ik voel me prima'.  

Ik kan toch moeilijk beweren dat ze gelijk heeft? Vraag haar zelf maar om een foto.  

Ik ben erg gehaast, want na het zingen zijn we naar het hotel teruggereden. We moeten vanavond vroeg eten, want we gaan met bijna heel de groep naar een opera. Ik heb dit deel voor het eten geschreven, sorry voor mijn eventuele fouten of onvolmaaktheden. Even nog geen foto's, ik heb geen tijd meer. Blijf die foto's wel volgen, soms kan ik ze pas een dag later plaatsen.  

Na de opera misschien verder, als ik mijn ogen dan nog kan openhouden. Tot zo.  

Ben ik weer. 

Om kwart voor zeven rijdt de bus voor en 34 mensen gaan op weg naar het theater waarvoor Anne de kaartjes voor ons allemaal geregeld heeft. Vanavond kunnen wij naar de komische opera van Guiseppe Verdi: Falstaff.  

Wikipedia helpt me met de uitleg: 

Falstaff is de laatste opera van Giuseppe Verdi. De keuze van het onderwerp is opmerkelijk: Falstaff is een komische opera, terwijl Verdi meestal dramatische verhalen behandelde in zijn opera's. Even opmerkelijk is de frisheid en het speelse karakter van de opera, die niet doen vermoeden dat het werk werd geschreven door een hoogbejaarde componist (die, niet ondenkbaar, zijn muzikaal testament aan het schrijven was en deze opera laat eindigen met de woorden "alles in de wereld is een grap").  

Een korte samenvatting van de Opera Falstaff: in de herberg “de Kousenband” smeedt de drinkende en etende Sir John samen met zijn twee knechten plannen, om twee gehuwde dames van stand te verleiden om zo aan nieuw kapitaal te komen. Omdat zijn knechten weigeren de valse liefdesbrieven te bezorgen, worden ze ontslagen. Omdat zijn plannen door verraad uitkomen, weten de twee dames Falstaff zelf in de val te lokken en hem een lesje te leren. Na veel verkleedpartijen en intriges van de hoofdrolspelers wordt Falstaff “per ongeluk” uit het raam in de Theems gegooid. Uiteindelijk ontmoeten alle vermomde figuren elkaar om middennacht in het park, waar per ongeluk een verkeerd huwelijk wordt afgesloten en Falstaff er flink van langs krijgt. Uiteindelijk toont Falstaff berouw en gezamenlijk wordt de “verzoeningsfuga” gezongen.  

De hele opera is in het Italiaans, met hoog boven het toneel een vertaling in het Duits. Ik versta er dus niets van en zoals jullie waarschijnlijk wel weten is het droevig gesteld met mijn talenkennis. Het is net alsof ik achter in mijn tuin naar een paar kwinkelerende vogeltjes zit te kijken, waarvan de ondertiteling van het gesprek op de dakrand verschijnt in een voor mij onbekende taal. Toch kan ik van het begin tot het eind genieten. De muziek, de geschoolde stemmen, het sobere, maar prachtige, ingenieuze decor, de kleding. In de orkestbak speelt men de sterren van de hemel, ik geniet van de stevige klanken van de koperblazers, maar hoor ook de violen en de fluiten een samenspel met de stemmen op het toneel aangaan. Het minutenlange applaus op het eind is zeer terecht.  

In de pauze en op de terugweg in de bus begrijp ik dat de anderen net zo genoten hebben als ik. Peter haalt altijd netjes mijn taal- en typefouten uit mijn schrijfsels, maar ik/wij hebben deze keer echt tijd te kort. Voor de nieuwsgierige lezer toch voldoende om onze dag met ons mee te leven denk ik.