Zondag 15 oktober

 Na het ontbijt moeten we om tien uur in de bus zitten. We zullen de dienst van elf uur opluisteren in de Konstantinbasilika.  

Basilica van Constantin is een Romeinse basilica. Het uit baksteen opgetrokken bouwwerk kwam waarschijnlijk omstreeks 310 tot stand. Aanvankelijk deed het dienst als ontvangstzaal (aula) van het keizerlijk paleis; later werd het een versterkte Frankische burcht, daarna werd het onderdeel van het paleis van de aartsbisschoppen van Trier. In de 19e eeuw werd het gehavende gebouw hersteld en in gebruik genomen als kerkgebouw van de Evangelisch-Lutherse gemeente. Na de Tweede Wereldoorlog werd de bij een bombardement zwaar beschadigde basilica gerestaureerd.  

Het is fris vanmorgen, maar ik zie de zon alweer over de heuvels schijnen als we naar het centrum rijden. Het is een protestantse dienst, maar al zijn wij Brabanders over het algemeen katholiek opgevoed, maakt dat natuurlijk niet uit. Een wat stugge meneer laat ons binnen, want het blijkt dat toeristen niet welkom zijn in deze kerk. Ik heb het natuurlijk niet allemaal gevolgd, maar Ted is in gesprek met de organist. Hij heeft daar al verschillende malen contact mee gehad. Lang verhaal kort: de organist lijkt het te zijn vergeten dat wij komen zingen, we zijn niet welkom. Uiteindelijk mogen we na de dienst nog wel even komen zingen. Hoezo christelijk en menselijk? We hebben het al eens eerder bij de hand gehad. In dat geval was er een eigen koor en kwamen wij ook. Er is toen besloten dat we beiden een deel van de dienst zouden zingen en één lied konden we zelfs gezamenlijk zingen. Dát is pas zoals mensen met elkaar om horen te gaan. Nee dus, deze meneer was het vergeten en bleef star. We mochten wel de dienst bijwonen of anders even over twaalven weer terugkomen om nog wat te zingen. We dropen af met de staart tussen de benen.  

Nou, ik ben heel teleurgesteld, of eigenlijk gewoon kwaad. De anderen om me heen zal het niet anders vergaan zijn. Ik heb oprecht medelijden met Ted en natuurlijk met de reiscommissie. Heel de koorreis wordt opgebouwd rondom de optredens op bijzondere locaties. Vooraf worden duidelijke afspraken gemaakt. Dan wordt er een deur letterlijk en figuurlijk voor je neus dichtgegooid. Velen zullen denken ‘graag of helemaal niet’, maar gelukkig is Ted wel menselijk en we spreken af even over twaalf bij de basiliek terug te zijn, tot die tijd zijn we vrij om te doen wat we willen. 

Het is zondag, de stad is nog stil, de winkels gesloten. We kunnen gelukkig ergens koffiedrinken en in de zon is dat best lekker. Rond twaalf uur is het koor met aanhang weer compleet en mogen we de kerk binnensluipen, waar de dienst op zijn eind loopt. De dominee kondigt ons optreden, dat direct na de dienst zal plaatsvinden, aan en de meeste van de aanwezigen blijven gelukkig zitten. De dominee op de voorste bank.  

We lopen naar voren, nemen onze plaats in en Ted noemt het nummer van het lied dat we gaan zingen. Het Ave Maria van Javier Busto. Wát? Een Marialied in een protestantse kerk? Ik ben bang dat we er na het eerste lied uitgegooid zullen worden. Zacht en devoot zetten we in, de klank is mooi in deze kerk, we kunnen weer voorzichtig onze stembanden aan het werk zetten. Het tweede lied is alweer een Marialied, net als het derde. Is dit de wraak van Ted? De dominee op de voorste bank vertrekt geen spier (sorry Ted, ik heb even naar hem gekeken).  

Ik heb vanavond nog aan Ted gevraagd of het een wraakactie was: ‘Absoluut’, was zijn antwoord., zijn ogen schoten vuur. Ja, dat hebben de meesten ook wel zo ervaren.  

Het zingt weer best lekker en de meeste mensen blijven luisteren. Een enkeling verlaat tussendoor stilletjes de kerk. Kan ik me ook wel voorstellen, ze hebben al meer dan een uur daar gezeten en dan komt er nog een koor zingen. Ik hoop dat ze toch blijven omdat we gewoon goed zingen, klaar. We eindigen ook hier weer met ons Oekraïense lied en ik vrees dat ik een beetje van mijn woede in het zingen heb gelegd, ik kon het in ieder geval met volle overtuiging zingen. Na afloop was de dominee de eerste die applaudisseerde en de rest volgde vanzelf. We verlieten de kerk en de dominee verontschuldigde zich nog. De man bij de deur was nog even stuurs. Fijn dat we toch hebben mogen zingen, maar het heeft toch een rafelig randje.  

De bus staat klaar, sommigen verkleden zich in de bus, anderen (waaronder Peter en ik) rijden terug naar het hotel om te verkleden en tassen te wisselen. Na een half uur vertrekken we weer. Wát een heerlijke service is zo'n bus met begripvolle chauffeur. We rijden naar een rondvaartboot. Een deel van onze groep gaat een rondvaart maken. Het is mogelijk om daar vlakbij te lunchen, maar naar wat ik achteraf hoorde, kwam de lunch vrij laat en moest het snel naar binnen geslikt worden. De rondvaart werd verschillend ervaren, logisch, de een vindt dat leuker dan de ander. Na afloop maakt de bus nog een tocht door de heuvels over smalle wegen.  

Wat iedereen gedaan heeft, weet ik niet. Zo hoorde ik achteraf dat Carine gisteravond naar een tangoavond is geweest, zij is verwoed tango-danseres. Dat Marijke langs de stadsmuren heeft gewandeld, zij is vaak allen op stap in gezelschap van haar fototoestel. Ik weet echt niet wat iedereen zoal doet of gedaan heeft. 

Wijzelf kiezen bij dit heerlijke najaarsweer voor een wandeling. We hebben nog een paar mueslibollen die dienstdoen als lunch. Eerst naar de oude brug. De Römerbrücke. De brug maakt deel uit van de werelderfgoedinschrijving Romeinse monumenten, Dom en Onze-Lieve-Vrouwekerk van Trier. De eerste houten Romeinse brug op deze locatie dateert uit 17 v. Chr., de palen konden in 1963 op hun oudheid worden onderzocht. De eerste stenen brug dateert uit 45 n. Chr. De pijlers van de huidige stenen brug werden tussen 144 en 152 n. Chr. gebouwd. 

Daarvandaan langs de stadsmuur in een groenstrook verder. We hebben gisteren ook al gemerkt dat het historische deel van de stad binnen restanten van de oude muur ligt. Je kunt daar tussen het groen lopen, dat is heerlijk. We komen langs restanten van de Kaiserthermen en het Rheinische Landesmuseum. Daarna toch weer het centrum in voor een kop koffie met wat lekkers. Ineens begint het te regenen, maar het houdt ook snel weer op. We lopen nog een keer langs de basiliek waar we vanmorgen zongen, want daar bijna tegenaan zagen we het Kurfürstliche Palais. Ooit de residentie van de keurvorsten van het aartsbisdom en keurvorstendom Trier. Het schittert met wit en goud in de zon, de tuinen eromheen zijn nog volop in bloei en de perken zien er keurig verzorgd uit. Mooie fonteinen en wandelende mensen die van de zonnige zondag genieten. Ik word moe, mijn voeten doen pijn, maar we nemen toch nog een kijkje bij de restanten van het amfitheater, gebouwd tussen 160 en 200 n. Chr. In het theater werden onder meer gladiatorengevechten gehouden en executies uitgevoerd, maar ook jachtpartijen, muziekvoorstellingen en religieuze spelen georganiseerd. Tevens maakte het deel uit van de stadsomwalling. 

We zien op de heuvels ook de wijngaarden liggen, maar ik ga echt niet meer naar boven, ik wil rusten, eten, drinken. Dat lukt ook prima en we hebben opnieuw de service van de bus die iedereen netjes naar het hotel terugbrengt, hoewel ik Marijke en Carine ervan verdenk dat ze naar boven gelópen zijn. Dappere meiden hoor.  

Opnieuw een heerlijke dag en ik hoor het wel als ik nog iets van iemand aan het verslag moet toevoegen. Beter is het nog als men dat zelf doet in een reactie. Ik mag naar bed, morgen nog zo'n mooie dag?