Woensdag 12 juni, van Kuopio naar Vuokatti.  

Vandaag moeten we maar 200 km. rijden, dus kunnen we wel een leuk uitstapje doen. Al snel gaan we van de normale route af en rijden nu over veel kleinere wegen. Hier komen we bijna niemand meer tegen, jammer genoeg ook geen groot wild, hoewel we veel waarschuwingsborden zien. Een wulp, wat wilde zwanen en een heleboel vogels die te snel zijn om te herkennen. Eindeloze bloemenbermen, een enkel huis, ook hier in het donkerrood met witte kozijnen. 

In een klein dorp kunnen we broodjes en fruit kopen voor de lunch. Nog wat later moeten we een nog veel kleiner pad in. Een waarschuwingsbord dat het hellingen heeft van 10%, maar het blijkt ook onverhard te zijn en de auto heeft het zwaar te verduren met al die steenslag en kuilen. Als we uiteindelijk bij de parkeerplaats komen, eten we eerst ons broodje op. Tientallen muggen belagen ons en we smeren ons toch maar in. Het flesje is nog van de Amerika-reis, dus waarschijnlijk ver over de datum, maar het lijkt te helpen. (Alleen moet je dan niet met de billen bloot voor een sanitaire stop, bingo, vier tegelijk.)  

We kunnen een meer rondlopen, maar dat is wat te lang, we kunnen ook ergens een overstap maken en veel eerder terug. Dat lijkt ons genoeg. Het blijkt een moerassig veengebied te zijn met een ‘esker’, dat is een zandheuvelrug uit de ijstijd met veel grind en keien. Ja, dat voel ik, klimmen, boomwortels, keien, maar wat is het heerlijk om weer in de natuur te zijn. De hellingen van die heuvels lijken een deken van rode bosbes of veenbes te hebben, dat zo voor grote grazers toch een ‘Grande Buffet’ moet zijn, maar ja, die elanden zijn ook niet gek, die willen geen natte poten. We zien wel sporen van bevers, mooi afgeknaagde bomen. De grote, open, natte velden staan vol veenpluis, het lijkt op een schilderij dat ik ooit maakte.  

Het pad loopt veelal ver van het meer vandaan, maar af en toe zien we hem fotogeniek schitteren. Omdat het zo'n nat gebied is, lopen we kilometers over planken en onze voeten blijven droog. De wandeling is maar 7,5 km, maar we doen er weer een paar uur over.  Er is veel te zien voor ons. Terug bij de auto hebben we nog een bekertje lauwe koffie.  

We moeten nog wel 15 kilometer verder over die lastige weg voordat we op asfalt komen. Dat vrat behoorlijk wat benzine en hoewel we heel de dag pompstations tegenkomen, zul je net zien... 

Nou ja, op het laatste grondsop rijdt ons trouwe autootje dapper door. Ach jee, het wit is allang niet meer te zien, we hebben nu een zandkleurige auto. Het volgende hotel in Vuokatti is prachtig gelegen aan een groot meer. We zóuden nog een wandeling kunnen maken... 

Een restaurant is hier niet, dat gaat pas na 21 juni open. Zouden we naar het stadje moeten rijden, maar op een paar honderd meter afstand zit een grote supermarkt. Nou, die salades smaken ons prima. 

Vannacht werd ik om kwart voor vier even wakker en toen was het al licht. Nu zitten we nog noordelijker, het zal nog maar amper donker worden.  

Foto's komen eraan hoor, even geduld