Reis zonder naam (deel 24) Zondag

Zondag 2 juli 

Vandaag weer een droge dag en we hebben nog wel wandelingen. We rijden weer naar Hooghalen en trekken onze wandelschoenen aan. Al snel zijn we het dorp uit en lopen we in een heidegebied, het Grote Zand. Prachtig, ook al bloeit de heide natuurlijk niet. Het bosgedeelte daarna is ook al zo mooi. Dit is hetzelfde bos waar het herinneringskamp Westerbork ligt, dat we gisteren ook bezochten. We zijn dicht bij het museum en dat geeft ons de gelegenheid om daar een kop koffie te drinken. Tenslotte hebben we al ruim vijf kilometer gelopen. We moeten een kwartiertje wachten, want het gaat pas om 11 uur open, maar dan hebben we toch onze koffie en het enige buitje van deze dag (blijkt achteraf) valt onder onze koffiepauze.  

Verder gaat de wandeling door dat mooie bosgedeelte en weer door een heidegebied. Het is hier erg rustig, we zien alleen wat wielrenners op het fietspad. Nog weer een stuk verder komen we op paden die we van gisteren herkennen, de monumenten van het herinneringskamp en ook bij de reusachtige radiotelescopen die hier staan.  

De Westerbork Synthese Radio Telescoop (WSRT), ook bekend als Radiosterrenwacht Westerbork, is een uit veertien losse parabolische antennes bestaande radiotelescoop in de bossen nabij Hooghalen en Westerbork in Drenthe. De WSRT is in 1970 in gebruik genomen voor sterrenkundige waarnemingen. Hij wordt beheerd door Astron, het Nederlands instituut voor radioastronomie. 

Het is een imponerend gezicht, onze mobieltjes hebben al sinds de koffie geen verbinding meer, want de telescopen zijn daar gevoelig voor. Twee kilometer rondom het gebied is er geen verbinding, er mogen amper auto's rijden. 

Als we wat verder lopen, komen we nog bij een verzetsgraf. We gaan er een kijkje nemen. Ook dit is heel mooi. Zo lopen verschillende dingen door elkaar heen. Het herinneringskamp, de telescopen en onze heerlijke wandeling. Dit alles heeft onze aandacht en maakt de wandeling extra bijzonder. De temperatuur is ook prettig, zo tussen de 15 en 20 graden, maar wel met een stevige wind.   

Het laatste deel is wat saaier, we zien en horen nog maar amper vogels en de wegen, veelal langs akkers, zijn ook een beetje saai. Bankjes hebben we weer niet, dus om halftwee ploffen we maar bij een maisveld neer, onze benen bungelen boven een greppel. We willen toch onze boterham onderhand wel eens opeten. Als we weer opstaan, kan ik bijna niet overeind komen, ik ben nu toch wel erg stijf hoor. Kilometers verder zien we dan toch eindelijk een bank. Hij is laag, zelfs voor mij is hij héél laag. Misschien maar 20 centimeter boven de grond. Kun je nagaan hoe Peter moet zitten. Toch kom ik nu gemakkelijker overeind dan daarstraks.  

Na nog een mooi stuk bos is de laatste kilometer over het asfalt langs een maisakker ook weer saai en taai. Na 20 kilometer wil je er gewoon mee stoppen. Dat doen we dan ook, in het dorp met een lekker kopje koffie en een ijsje toe. Dat hebben we wel verdiend.