Woensdag

 27 juni

Warm en dat in Schotland!

We mogen nog een dagje in dit mooie gebied blijven en we willen een rustige wandeling. Beetje wandelen, beetje lezen en eindelijk eens wat schilderen…

De eigenaresse van dit hotel verwijst ons naar een mooi gebied. We rijden de aangewezen doodlopende weg helemaal uit, dat is zeker tien kilometer. De weg wordt smaller en smaller en is bijna avontuurlijk te noemen. Wat een prachtig gebied is dit. Ooit heeft Darwin hier een kijkje genomen om onderzoek te doen naar sporen in het landschap in de ijstijd. Dat is het vandaag zeker niet, want het is al twintig graden. Op het eind van de weg is een parkeerplaats en daarvandaan zouden we eindeloos kunnen wandelen...Tja, berggeiten en schapen misschien, maar buiten de weg waarop we zijn komen aanrijden is er echt helemaal niets. Na wat overleg rijden we maar terug. We wilden eigenlijk niet naar het drukke Fort William, maar er zit niets anders op, want daar weten we wel een mooie wandeling.

De Nevis is een snelstromende, ondiepe rivier. Hij stroomt aan de voet van de Ben Nevis, die hoge berg waar ik het gisteren al over had. Vanaf de parkeerplaats van het informatiecentrum kunnen we een wandeling langs die rivier maken. Het mooie aantrekkelijke pad gaat al snel over in een heel smal pad over boomwortels, door drassige grond met wat glibberige stapstenen en alsmaar naar boven en beneden. Olifantenpaadjes noemen we dat. Schapen zijn de enige levende wezens die we tegenkomen. O, en laat ik de gemene steekvliegen niet vergeten. Grrr…

Het is echt een lastig pad en we genieten ervan. Liefdevol zegt Peter dat ik als een jonge hinde over de obstakels spring, maar ik voel me meer een oude eland, die de tocht maar met moeite kan maken. Achter me hoor ik een kreet… Tja. Peter heeft nu ook kapotte knieën, maar zijn moeder (†) hoeft zich geen zorgen te maken, geen kapotte broek, want vandaag kon voor het eerst een korte broek uit de koffer geplukt worden. Met wat verfrissingsdoekjes maken we hem weer een beetje schoon. Het kost ons drie uur om de drie (?) mijl te lopen. Er is geen rustplaatsje, behalve een overstapplankje waar we even onze lunch verorberen. Het is warm, heet… Aan het eind een kleine waterval en een parkeerplaats. Geen bankje, amper schaduw, niets.

Aan de andere kant van de Nevis kunnen we over een breed stenig pad door een bossig gebied teruglopen. Gelukkig is hier af en toe schaduw. We doen er twee uur over om bij de auto terug te komen. Peter wast zijn nog steeds vieze en bloederige armen en benen en ik laat koud water over mijn armen lopen tot ik de ergste warmte uit mijn lichaam voel trekken. Als de ergste warmte uit de auto is verdwenen, rijden we richting hotel. Onderweg maken we nog een stop bij een memorial place waar gevallenen van de oorlog worden herdacht. Best indrukwekkend.

In het hotel nemen we eerst een groot Schots bier, dan een douche en vervolgens een lekker maaltje. We kunnen er weer tegen. Het blijkt tegen de dertig graden te zijn geweest.