Woensdag 14 juni

Woensdag 14 juni

De zon laat zich in Tucson 350 dagen per jaar zien, dus over het weer hoef ik het niet te hebben. Tucson is een aangenaam stadje. De huizen zijn bijna allemaal van een zandkleurig soort steen of stuclaag gemaakt. Langs de straten en in de tuinen is er groenaanleg. Het vreemde is alleen dat waar je bij ons grote of minder grote, groene bomen ziet, je hier cactussen ziet. Geen grasveldjes natuurlijk, maar wel wat bloeiende struiken. Ik vraag me af hoe de ouders dat met hun kinderen doen. Ik zie de vingertjes van mijn kleindochter al gedachteloos langs hekjes en struikjes gaan. Auwauwauw… Naalden, langer dan haar vingertjes, steken aan alle kanten naar buiten.

We rijden over een prachtige, smalle, kronkelende weg door de bergen. Aan weerszijden zien we de begroeiing, die uit echte woestijnplanten bestaat. Sommige cactussen hebben nog wat bloei, andere dragen vrucht. Stevige, houtachtige struiken, gortdroge zandgrond overal. Er zijn verschillende uitkijkpunten, dus daar maken we gebruik van. Om negen uur zijn we bij het Sonora Desert museum. Nee, geen stoffige vitrinekasten, maar een deel van de woestijn die beheerd en onderhouden wordt. Op een leuke, educatieve manier, kun je hier van alles te weten komen over de Sonora woestijn. We zien veel oudere dames en heren (vrijwilligers?), die uitleg geven over van alles en nog wat. Er hangen overal bordjes om ons te waarschuwen voor de hitte. Her en der fonteintjes waar je een slokje water kunt nemen. Bij de toiletten kun je wat antizonnebrandmelk op je hand laten lopen, om je regelmatig in te smeren.

We zien veel verschillende planten, natuurlijk cactussen, maar ook bloeiende planten die vlinders en bijen lokken. Vogels die we van dichtbij kunnen bekijken, zoals de piepkleine kolibrie. Grotere woestijndieren, zoals beren en wolven zitten wat verder bij ons vandaan. Er zijn vissen en mineralen, die in de bergen gevonden zijn.

Het is nog warmer dan gisteren, we lopen van schaduwstreepje naar schaduwstreepje. Af en toe een boompje, soms een kleine overkapping.  

Na een paar uur wordt het ons echt te gek. Het is op het heetst van de dag. We rijden naar de Old Tucson Studio’s, maar die zijn jammer genoeg alleen maar in het weekend open. Daar is een hele western stad opgebouwd, die gebruikt is voor de opnames van verschillende films. Gaat dus niet door. We hebben nog een andere optie.

Veel steden in dit deel van Amerika zijn ooit begonnen doordat er een missiepost werd neergezet. De oude Spaanse missiepost San Xavier del Bac ligt hier niet ver vandaan. Het ligt in een Indianenreservaat en werd in 1780 gesticht. De huidige gebouwen vormen een van de mooiste nog bestaande voorbeelden van de Spaanse koloniale architectuur. Zeer de moete waard om de hitte nog even te trotseren.

Daarna doen we wat boodschapjes, eten een hapje en ja, we kunnen het niet laten, we gaan nog even op stap omdat het licht overdag te fel is voor mooie foto’s. Op  twintig minuten rijden afstand ligt nog een mooi State park, waar we nog een uurtje wandelen.

Het is nu halftien en nog dertig graden, goed van mij he?