Donderdag 29 juni

 
Death Valley - Lone Pine-Bristleston Forest - Mammoth Lakes
 
***
 
Het is iets afgekoeld in de loop van de nacht, maar altijd nog ruim dertig graden. We rijden de rest van de route door de Death Valley en durven weer af en toe uit te stappen. Deze kant lijkt leger en droger. We zien een klassieke woestijn zoals je ze op plaatjes ziet, met van die mooie halvemaanvormige zandduinen met diepe schaduwen. Er is bijna geen plant meer te zien. Hoewel, kijk, bij Devils Cornfield is nog wat begroeiing, maar je moet wel een duivel zijn, wil je daar wat van eten. Als we weer bij een mooi punt uitstappen, zien we in de verte de besneeuwde  toppen van de Sierra Nevada. De laatste twinttig mijl staan er borden langs de weg om de airco uit te zetten, om oververhitting van de motor te voorkomen. We moeten inderdaad veel stijgen, om de bergketen over te komen. Uiteindelijk wordt alles wat groener en vruchtbaarder. De airco mag aan en met een beetje spijt laten we dit prachtige, indrukwekkende en mysterieuze gebied achter ons liggen.  
 
Bij het plaatsje Lone Pine stoppen we voor een kop koffie. Dit is een plaatsje dat vaak als decor voor cowboyfilms is gebruikt. De ene saloon na de andere. Het stadje is bekend bij klimmers die de Mount Whitney willen beklimmen. Bij een speciaalzaakje voor hikers kan ik een goeie overzetzonnebril kopen. Een betere kwaliteit dan ik had, maar alle waar naar zijn geld. De verkoper zei nog dat ik er dan wel een mooi opberghoesje bij kreeg. Dat maakt natuurlijk veel goed. ;-) Met deze bril kan ik ook bergbeklimmen in de sneeuw. Kijk, dat kon ik eerder nooit, maar dat gaat ook nog goed komen. Duur of niet duur, ik ben er erg blij mee, want de lucht is heel scherp.  
 
We maken een extra slinger om naar Ancient Bristlecone Pine Forrest te gaan. De weg is langer dan we dachten, maar slingert zich prachtig naar boven. We komen langs een paar mooie uitzichtpunten en uiteindelijk waar we zijn moeten. De bomen die hier groeien (bristlecone) zijn de oudste van de wereld. De alleroudste schijnt 4.800 jaar oud te zijn, maar zijn plaats wordt geheim gehouden uit angst voor vandalisme. Mooi vind ik de bomen niet, maar het schijnen de enige bomen te zijn die in dit klimaat kunnen groeien. De temperatuur heeft weer normale vormen aangenomen en zo even over de dertig graden kan ik het wel hebben.  
 
Nu rijden we naar Mammoth Lakes. Het lijkt wel alsof we in een Zwitsers dorpje aankomen. Ons hotel heet Alpenhof, er staat een verlicht kerstboompje bij de ingang en bij de trap wordt je gewaarschuwd voor gladheid door ijs! We willen nog graag een waterval bezoeken, maar het meisje bij de balie vertelt ons dat de weg nog niet bereidbaar is door sneeuw. Ze heeft wel een andere route voor ons, want we zitten in een mooi merengebied. Er ligt nog volop sneeuw langs de weg en we zijn blij dat we toevallig onze fleecejacks achterin de auto hadden liggen. We worden ook gewaarschuwd voor beren. Geen etenswaar in je rugtas, geen etenswaar in je auto laten liggen. Een beer heeft geen moete met het openbreken. Bij het avondwandelingetje heb ik extra goed om me heengekeken, nu heb ik een goeie zonnebril, ligt mijn berenbelletje thuis.  
 
Van die sneeuw wisten we wel hoor. Morgen moeten we de Tiogapass over en die was een paar dagen geleden nog niet bereidbaar door de sneeuw. Het kan hier tot in juni nog behoorlijk sneeuwen. Morgenochtend ons goed laten informeren, anders moeten we 200 mijl omrijden.