Woensdag 28 juni

Las Vegas, Red Rock Canyon, Death Valley.
 
***
Kalm aan de dag begonnen, maar ik ben hier niet om op een hotelkamer te zitten. Eventueel kunnen we nog een hele ochtend in Las Vegas blijven, want de rit van vandaag is niet zover. Doen we niet, want op weg naar onze volgende standplaats is nog genoeg te zien. Ook zonder al te veel uit te hoeven stappen. Als eerste de Red Rock Canyon. Een paar prachtige rotsachtige kloven, die uit wit en roodachtig zandsteen bestaan. We kunnen daar een 21 kilometer scenic drive rijden. Af en toe uitstappen voor een foto, maar zelfs honder meter lopen (bergje op) is me teveel, niet doen dus. Verder zit ik heerlijk in de aircogekoelde auto en laat al het prachtigs over me heen komen. Het is al over de veertig graden. Ook Peter is voorzichtig. In een leuke saloon kunnen we een kop koffie drinken en dan rijden we in de richting van Death Valley. We zien nog een zaakje waar we wat kunnen eten. Leuk hoor, in deze streek lijkt alles om gokken te gaan. Op de bar staan een stuk of vier kleine speelborden, er staan verspreid in de piepkleine zaak zeker nog wel tien speelautomaten. Er is ook een hoge tafel, met twee barkrukken, waar geen spel op staat. We kunnen er gelukkig ook eten. Ik heb trek, een goed teken. Zoals gebruikelijk krijg je je maaltje op weggooiborden en met weggooibestek. We kijken er niet eens meer van op.  
 
Death Valley, met gemengde gevoelens rijden we erheen. We verlaten de staat Nevada en rijden California binnen. Al voordat we op reis gingen, wisten we dat dit de warmste dagen zouden worden. Boven de 25 graden krijg ik al last van de warmte. Het is lang goed gegaan, maar houd ik dit vol? We willen heel graag deze veelbesproken vallei zien. 200 kilometer lang is hij. We nemen gezellig een omweg, om vooral niets van al dat moois te missen. Een woestijn mooi? Ja, dat hebben we de laatste weken allang gezien, het is prachtig. De Vallei de Doods wordt wel gezien als het mooiste stukje Amerika. Ik weet het niet, iedere keer vinden we het mooier en mooier. Dit vind ik vooral heel bijzonder door de stilte, de uitgestrektheid en de wisseling van het landschap. Zelfs hier zien we nog af en toe een struikje, grijs en droog, maar dan toch met een enkel groen plukje. We zien Badwater, nee geen druppel water, maar 'slecht water'. Een enorme zoutvlakte die pijn doet aan mijn ogen (heb ik al verteld van het verlies van mijn zonnebril?).  De zoutvlakte is met 86 meter onder zeeniveau het laagste punt van de VS. Bij uitkijkpunten stappen we even uit, maar echt heel kort, de temperatuur stijgt en stijgt. Ik heb even aan het zout geproefd, want ze kunnen me zoveel wijsmaken, het kan ook wit zand zijn. Nee, het is echt zout. We rijden langs een veld met stalagmieten, ook gevormd door het zout. We maken een extra slinger om naar de prachtig gekleurde rotsen te kijken bij Artist Pallet.  
 
Ja natuurlijk, het is hier droog en iedere vorm van overleven moet bevochten worden. De natuur wordt hier streng bewaakt, al merken we er niets van. Niets mag verplaatst worden, niets meegenomen. Alleen de wind heeft vrij spel.  
 
Bij een uitstappunt zag ik een bordje dat wandelen na tien uur 's morgen ten zeerste af te raden is. Warm, warmer, warmst. Bij een openbaar toilet brand ik bijna mijn vingers aan de deurknop, die niet eens in de zon staat. Bij een uitzichtpunt waar ik het waag even uit te stappen, staat een windje. Weet je hoe dat aanvoelt? Alsof je de ovendeur van de heteluchtoven open doet en je vergeten bent de ventilator eerst uit te zetten. Je doet direct een stap naar achteren, nou hier kan dat dus niet. Hoogst gemeten temperatuur vanmiddag? 51 graden Celcius en ik leef nog. Ik ben zelfs af en toe een minuutje uitgestapt. Vier liter water per dag drinken is hier het advies. Natuurlijk je hoofd beschermen en ja, die zonnebril, ook daar kun je niet zonder. Het is me nog niet gelukt een nieuwe te kopen. Ik ben brildragend en heb een speciale 'overzet' zonnebril. Nee, niet met die stomme opklapruitjes, maar zelfs die zou ik wel willen hebben.  Het is zes uur als we bij ons volgende hotel komen, een ranche ditmaal, midden in de Death Valley. Een avondwandelingetje is er niet bij, om 19.00 uur is het nog 47 graden Celsius! Een ranche zonder paarden, want dat is hier een wintersport.