Dinsdag 27 juni

Van Springdale naar Las Vegas, via het Valley of Fire State Park
 
***
 
Vandaag worden er verschillende genzen overschreden. We verlaten de staat Utah, rijden een klein stukje door Arizona om Nevada in te gaan. Ik voel me niet fit. Hoofdpijn, buikpijn, beetje lusteloos. De laatste dagen toch teveel zon gehad, denk ik.  We zijn op weg naar Las Vegas. Vinden we beiden niet zo leuk, maar als je zo dicht in de buurt bent, moet je er eigenlijk ook zijn geweest. Alles gezien en gedaan hebben is ons devies. Moet natuurlijk wel binnen ons vermogen liggen. Bungyjumpen zal ik echt niet gaan doen. Volgens onze navigatie (ze heeft de naam Kitty van ons gekregen), zullen we al om halftwaalf in Las Vegas zijn. Gelukkig wijst mijn boekje vol met tips van het reisbureau ons op een ander mooi park.   
Het Valley of Fire State Park.Het dankt haar naam aan de roodgekleurde zandstenen rotsformaties.  
 
 
Het is maar een kleine omweg, dus daar hoeven we niet lang over na te denken. Onze parkpas is hier niet geldig, maar we moeten de economie ook een beetje helpen. Het is er rustig, er is dan ook niet zo heel veel te zien. Het is er ook heet, over de veertig graden. Er staan bij binnenkomst al waarschuwingborden vooral niet te gaan wandelen. Met de auto kunnen we een paar korte, mooi wegen rijden. Bij iedere bezienswaardigheid zijn parkeerplaatsen met informatieborden.De rotsen hebben weer mooie namen. De zeven zusters, de eenzame rots, regenboogrotsen. Vaak moet je dan een mijl lopen om er te komen. Nou, dat doe ik dus niet. Peter loopt wat verder, maar ook hij vindt het een beetje onverantwoord.  
 
Bij een overdekte picknickplaats kunnen we onze lunch opeten. Er zitten tientallen kleine eekhoorntjes. We hebben ze eerder deze week ook al gezien. Het zijn grondeekhoorntjes, niet groter dan tien centimeter, en dan nog een lange dunne staart. Eerst dacht ik dat het een muis was, maar zo gauw die klauwtjes iets te pakken krijgen, nemen ze die typische eekhoornhouding aan. Zittend op hun kontje, staart in de lucht en knabbelend aan wat ze te pakken hebben gekregen. Een enkele keer hebben we ook een grotere grondeekhoorn gezien. Veel dieren zien we niet deze reis. Wat herten en natuurlijk hagedissen, die zijn gek op warme rotsen. Ik heb wel een paar bijzonder mooi gekleurde vogels gezien. Hier dus de eekhoorntjes die duidelijk gewend zijn aan mensen. Ze zitten zowat op mijn schoenen in de hoop dat ik een kruimeltje laat vallen. Voeren is natuurlijk verboden.  
 
Als we alles wat mogelijk is gezien hebben, rijden we verder. Al snel komen we in de drukte naar Las Vegas. Ons hotel annex casino staat in een zijstraat van de beroemde 'strip'. Een bijna 7 kilometer lange weg. Langs de strip staan de belangrijkste casino' s.  Het is drie uur en 44 graden. Ik voel me geradbraakt. We nemen ons voor nog wat te wachten met op stap gaan, misschien is het aan het eind van de middag wat koeler. Onze kamer is natuurlijk heerlijk koel door de airco. Ik val op bed en gelijk in slaap, nee ik ben echt een grens overgegaan met de warmte en moet er nu voor boeten.
 
Halfvijf, komaan, nu of nooit. Een kwartiertje lopen en we zullen op de Strip zijn. De zon brandt genadeloos op mijn hoofd, ik ben kortademig en duizelig. Het is een drukke straat en het verkeer stroomt onophoudelijk langs ons heen. Ik moet verschillende keren op adem komen. Op de Strip zelf is het niet veel beter.Een drukte van belang, verkeer, mensen, muziek die overal schalt. We zien van een afstandje de fonteinen een showtje uitvoeren, maar als we dichterbij komen laten ze zich niet meer zien. Een keer per uur misschien? We lopen een casino binnen. Alles glans en glitter, prachtige lampen, versieringen, mooie inrichting. Aan de speeltafels de gokkers, of nee, ik moet natuurlijk zeggen de spelers. Ik kom niet ver op de Strip, ieder stap kost me moeite. We zouden eigenlijk in een casino gaan eten en dan de verlichte gebouwen bekijken. Dat moet fenomenaal zijn. Ik zie ertegen op en eet maar liever in ons eigen hotel, dan hoef ik daarna de warmte niet meer in. Na een paar kleine hapjes schuif ik het van me af. Totaal geen trek, misselijk, slaperig. Arme Peter, zo is het voor hem ook niet gezellig.
 
Terug op de kamer duik ik gelijk in bed, aangekleed en wel. Na een paar uur word ik wakker en kleed me uit. Snel mijn bed weer in, het lijkt wel of ik hoge koorts heb. Niks dagboek vanavond, ik ben een grens tever gegaaan.
 
Na tien uur slapen voel ik me wat beter. Dagboek schrijven en me alvast voorbereiden op een nieuwe warme dag. Gelukkig niet in een drukke stad.