Donderdag 20 juni, Vesterålen

Vannacht zijn we nog 3 keer opgestaan voor die midzomernachtzon, maar het gaat zó langzaam. Hij bleef heel fel en zakt heel langzaam. Mooi kleuren deed hij ook al niet. Het einde hebben we niet meer gezien. 

We hebben wel door dat er hier niet veel te wandelen valt. De bergen zijn te hoog en het is lastig hier informatie over ‘gewoon’ wandelen te krijgen. Nou regent het ook nog, dus is het toch al niet zo'n aantrekkelijk idee. We willen natuurlijk wel een beeld krijgen van Vesterålen, waar we nu zijn. Dit gebied wordt ook vaak 'het kleine broertje van de Lofoten genoemd. Je kunt hier zelfs walvissen spotten, maar zoveel geluk hebben we natuurlijk niet. We besluiten met de auto een mooie route te rijden en zoveel mogelijk uit te stappen. Nou dat lukt aardig. We stappen uit op een klein wegje dat naar een paar vissersbootjes voert. We zien daar voor ons vreemde vogels, het lukt ons ook nog om ze te fotograferen. Het blijken een wintertaling en een middelste zaagbek te zijn, nou kijk eens aan, we kenden ze nog niet, alleen van horen zeggen.  

Het plaatsje Myre dat we voor ogen hebben, blijkt niet veel te bieden behalve een mooie haven. Stukje verder ligt Stø. Wegwerkzaamheden, het kost ons meer dan een half uur om die twee kilometer voorbij te komen. Nou, als ze in Stø maar iets lekkers voor ons hebben, we hebben vandaag geen lunchbroodjes bij ons. Ik zou wel een lekker broodje haring lusten, of is dat te veel gevraagd? Piepklein vissersdorpje met maar één piepklein havencafeetje. We reden het eerst voorbij, terug, parkeren. Op de parkeerplaats zing ik alvast Daar in het kleine café aan de haven, van Vader Abraham, dat horen ‘mijn’ bejaarden op vrijdagmiddag ook altijd graag. Gesloten. Komt er net een meisje aan dat vragend naar ons kijkt. 

‘Gesloten?’ vragen we.  

‘Ja, maar ik ga nu openen’. 

De vissoep die op het bord staat heeft ze niet, ze heeft maar erg weinig, maar we willen het haar ook niet moeilijk maken. Ei en bacon zijn ook goed, lukt dat? Ze inspecteert de koelkast en vindt nog 2 eieren en bacon. ‘Prima', vinden wij. Het kost haar zeker een half uur, maar het blijkt dat er ook nog frietjes bij liggen, wat salade en een boterham. Het smaakt ons best. Een andere weg om de wegwerkzaamheden te ontlopen is er niet, dus het kost ons weer drie kwartier om in Myre terug te komen. We hadden op de heenweg al een leuke uitstapplaats gezien. Een mooi wandelpad, dwars door moerassig gebied waar veel vogels te zien zijn. Jammer genoeg begint het weer wat te regenen, maar we laten ons niet kennen en gaan op pad. Jawel hoor, allerlei beestjes om ons heen, ze steken niet, maar irriteren wel. Terug en de muskietennetten gepakt. Het zijn steeds maar wandelingetjes van een paar kilometer, maar we genieten ervan. Hier zien we buiten veel meeuwen en wat reigers een tureluur. Nou, dan geeft het toch niet dat je nat wordt? De auto is droog en er zit altijd nog wel iets in die thermosflesjes. Warm water en ik heb nog een potje bouillon, lekker hoor.  

Op die manier gaan we ook weer terug naar huis, het is alweer droog. Ik kan met de rest van de groenten nog een lekker rijstgerechtje maken. Het geeft nog genoeg energie voor een avondwandelingetje op onze eigen berg. Sorry Loeky, het is maar een heuvel en hij loopt iets gemakkelijker dan die van zondag. Hij is helemaal begroeit met zacht mos, een soort veenmos, het is een dikke vochtige laag en daarin groeien allerlei verschillende planten en bloemen. Alle tijd om alles op te zoeken (en weer te vergeten). 

Kortom, onze vrije dag op Vesterålen is goed besteed en we kunnen er weer een poosje op teren. Wat zal ik een werk hebben om later alles in fotoboeken en op films vast te leggen.