Vrijdag 21 juni, vissenkoppen in Svolvær

Vandaag is het de langste dag, maar hier maakt dat niet meer uit, het is dag en nacht licht, ik raak een beetje ontregeld. Om halftwaalf, als de zon nog schijnt, besluiten om naar bed te gaan, lastig.  

Vanmorgen ons huisje weer vaarwelgezegd. Het miezert en eenmaal op pad, regent het wat meer door. Nu moeten we ook hoog door de bergen en de bewolking hangt er laag overheen. De regen is dus waarschijnlijk die wolk die van dichtbij helemaal niet roze blijkt te zijn. We rijden nu naar de Lofoten, iets zuidelijker. Alweer zo'n mooie eilandengroep. De weg is ook prachtig, heel afwisselend, soms lieflijk met volop groen en bloemen, dan weer dreigend met zware, donkere rotsen. We rijden door veel tunnels, de ene langer dan de andere. Paar leuke uitstappunten, een enkele keer helemaal naar boven gelopen voor een mooie foto. Geen leuke dorpjes of wandeling.  

We zijn al vroeg in Svolvær, daar is het droog. Ik heb gelezen dat schilders en fotografen naar deze stad komen vanwege het bijzondere licht, we zijn dus op de goeie plaats. We kunnen al inchecken, maar gaan daarna gelijk op pad. Eerst om een broodje te eten, want ik had geen lunchbroodjes meer. Daarna een wandeling. Een Nederlandse stagiaire (uit Posterholt, Limburg) geeft een tip voor een leuke wandeling. In Svolvær draait alles om de visserij, met name de kabeljauw. Vroeger, maar ook nu nog is de visserij een belangrijk onderdeel van het bestaan. We wandelen eerst langs de haven, waar het vol ligt met allerlei soorten schepen en waar het druk is met toeristen die iets met die schepen doen. We kregen ook de tip om de lange brug over te lopen die naar een schiereiland voert.  

Daar kun je naar het eind lopen om een standbeeld te zien van een vissersvrouw. Op het eerste deel van het eilandje staan voornamelijk vakantiehuizen. In mijn reisgids las ik dat schilder Gunnar Berg hier is geboren en opgegroeid en in zijn korte leven veel heeft geschilderd. Als we nog maar net op het schiereilandje zijn, zien we daar een klein museum met zijn werk. Het is nog maar een kwartier geopend, dus moeten we snel rondkijken om een indruk van zijn werk te krijgen. In één woord geweldig.  

We lopen verder en ik zie op een hoge zuil een borstbeeld van diezelfde schilder. Het staat een beetje van de weg af op een mooi begroeide heuvel. Veel leuker om te lopen dan die weg. We lopen verder en komen bij een piepkleine kerk met een paar graven. Jawel, hier ligt de schilder, maar ook wat nazaten, of misschien andere familieleden begraven. Ik heb de stenen niet gelezen, zal dat later nog eens uitvissen, maar het maakt de wandeling leuk. Bedenk daarbij dat de zon ook nog eens doorkomt.  

We moeten een soort fabrieksterrein over, maar het blijkt toch de goeie weg te zijn. Waarschijnlijk het terrein van de visserij, want er staan hier volop houten rekken waarop de kabeljauw gedroogd kan worden. Stokvis. Nu hangen er op een deel van die rekken grote viskoppen. Het stinkt nogal en is eigenlijk een gruwelijk gezicht. Ik zie een stukje kaak met wat tandjes op de weg liggen en kan het niet laten om het mee te nemen voor een onderzoekende kleinzoon. Ik heb begrepen dat ze naar Afrika vervoerd worden, waar ze vermalen worden tot veevoer.  

We komen bij een hele lange golfbreker, een soort smalle pier. Meeuwen maken aan de voet van de rotsen hun nest en schreeuwen tegen de kraaien die er ook vliegen. Helemaal aan het eind van die golfbreker kunnen we het standbeeld van de vissersvrouw zien staan. Ik kan er (nog) geen informatie over vinden, dat komt later wel, als ik met mijn fotoboeken bezig ben waarschijnlijk. 

Kortom, we hebben tien kilometer gewandeld als we weer bij het hotel terug zijn. Andere schoenen aan en naar een restaurantje niet al te ver hiervandaan, waar we ook een tip voor kregen. Daar hebben we walvis gegeten, heerlijk, zo ontdekken we steeds nieuwe dingen. Ik zou nog zoveel op willen en moeten schrijven om alles te onthouden, maar ik zal er jullie niet verder mee vermoeien. Morgen weer een nieuwe dag.