Donderdag 27 juni, op zoek naar wild 

Waarschuwing: Lang verhaal vandaag, maar kom op, het is de moeite.  

Heerlijk weer, een graad of 17 en bij het wakker worden zagen we de zon al. Wegwezen, niet zo'n heel lange rit vandaag, dus mogen we best onderweg wat leuke dingen doen.  

Het wordt eentonig, maar we rijden vandaag door bijzonder mooi gebied. Eerst passeren we National Park Dovrefjell, een afwisselend en ruig berggebied met vele vlakke stukken waar de weg langs voert. De hoogste berg, de Snøhetta met een hoogte van 2286 m, steekt er solitair bovenuit. Echt prachtig om allemaal te zien. Het is vanaf de weg mogelijk wandelingen te maken, maar er zijn weinig parkeerplaatsen en het lijkt ons een behoorlijk zwaar gebied om een simpele ochtendwandeling te maken, we genieten wel vanuit de auto.  

Bij Dombås komen we langs National Park Rondane. Hier zouden we er toch wel even uit willen voor een wandeling. Inmiddels hebben de bossen en bergen plaatsgemaakt voor een hoog, kaal landschap, de hoogvlakte Dovrefjell, heel mooi op een andere manier. We rijden naar een uitzichtpunt en overwegen een wandeling. Intussen is de temperatuur opgelopen tot 20 graden en de zon schijnt hier heel fel. Niet zo lekker voor een wandeling in de volle zon. We nemen wat foto's en rijden nog wat door. Ja hoor, nu lukt het wel. Nog steeds in datzelfde nationale park zien we een parkeerplaats, waarvandaan we een eenvoudige wandeling kunnen maken over vrij open, wat moerassig land. Je schijnt hier goed vogels te kunnen spotten en er groeien nogal wat verschillende soorten planten en bloemen. We kuieren lekker en speuren naar vogels en maken foto's van bloemen, die staan tenminste stil. Na een tijd komen we bij een vogelkijkhut.  

Peter is een eind achtergebleven en ik klim naar boven. Daar staan een paar mannen en een vrouw. Ik pas er nog net bij en blijf boven aan de trap staan. Een van de mannen spreekt mij aan: ‘Pass på, ikke gå tilbake, ellers faller du ned trappene’. (Kijk uit, stap niet naar achteren, anders val je van de trap.)   

Ik lach en zeg in het Nederlands: ‘We verstaan elkaar niet, maar ik begrijp wat je bedoelt, dankjewel.’ 

Lachend vraag hij in het Engels of ik uit Nederland kom. Ja dus. Het gesprek gaat in het Engels verder. De mannen staan met grote kijkers en fototoestellen. 

‘Kom je naar elanden kijken?’ 

‘Nou, ik kijk naar alles, de vogels, de bloemen, het wild, ik vind alles mooi.’ 

‘Kijk je ook naar jonge mannen?’ De man was zelf dik boven middelbare leeftijd, leuke kop. 

‘Nee, ik heb al een oude man, dat is genoeg.’ 

We hebben er samen lol om en inmiddels is mijn oude man ook naar boven geklommen. De grote kijker staat op een bepaald punt in de verte gericht en ik begrijp dat daar elanden zijn, een vrouwtje met een kalf. Peter en ik richten onze camera's op hetzelfde punt. Peter ziet ze niet, maar ik denk ze te zien, voor de zekerheid klik ik ook maar eens, maar ik krijg ze niet goed scherp, wat later zijn ze weer verdwenen. We kletsen nog wat verder, maar als er nog een stel mensen naar boven komt, maken we dat we wegkomen. Onderweg nog een graspieper in beeld, maar verder niets, alleen die wandeling van een paar kilometer. Bij de auto bekijk ik de foto's en zie dat die eland er toch heel goed op staat, ver ingezoomd is hij ook nog best scherp, leuke verrassing. We plaatsen hem op Polarsteps. Een kop koffie en verder maar weer.  

De volgende stop is voor de lunch, bij een prachtig kerkje in Dovre. Er staan een paar picknicktafels op de lege parkeerplaats. Jullie hebben inmiddels wel door dat ik daar een neus voor heb. Broodjes smeren, heerlijke melk. Ze hebben hier melk, die een beetje het midden houdt tussen dikke karnemelk en kefir, we drinken bijna bij iedere lunch een literpak leeg.  

Zo, nu dat mooie kerkje nog bekijken, het is open hebben we al op het bord gezien. Het blijkt een kerkje uit 1736. We hebben buiten al gezien dat de pelgrimsroute van Olav hier ook langs loopt en zagen een wandelende vrouw die daar ook naar binnen gaat. Mij wordt gevraagd of ik de pelgrimsroute loop. Nee, helaas niet, ik krijg toch koffie aangeboden, maar ik vind dat ik daar geen recht op heb. Ik wil wel graag een folder met informatie, dan kan ik dat later nog eens nalezen. Wat foto's en films en verder maar weer. We gaan nu de E6 verlaten, die gaat door tot Oslo, maar dat zullen wij niet doen. De weg die we nu volgen, is wat kleiner en zo mogelijk nog mooier. Prachtige vergezichten, omdat de weg heel hoog over de bergen gaat. Soms wat schapen langs de kant, maar herten of elanden, ho maar, alleen honderden waarschuwingsborden langs de weg. Inmiddels hebben we ook door dat we weer op zo'n toeristische route rijden, waarbij bij ieder aandachtspunt een bord staat. Dan moet je een afslag nemen om bij dat punt te komen. Soms begrijpen we de borden, maar lang niet altijd. Nu weer ‘ridderspranget’. Terwijl Peter de halfverharde weg indraait, zoek ik de vertaling. Riddersprong, tja, dan weet je nog niks. Het pad heeft kuilen en bochten en gaat behoorlijk stijl naar beneden. Als je dan bijna de moed hebt opgegeven dat je nog ergens uitkomt, een gedenkteken of zoiets dat je interesse niet heeft, komen we op een parkeerplaats. De riddersprong blijkt 500 meter lopen verderop te zijn en we worden drie keer gewaarschuwd voor het gevaar. Nou, dan weet ik genoeg, dat wordt een lekkere kloof of zo. Klopt, na vijfhonderd meter over takken en stenen naar beneden te zijn gelopen, is daar een wild golvende, bruisende, razende waterpartij die door machtige rotsblokken zijn weg zoekt naar beneden. Ik begrijp ineens de naam, ooit is hier een dappere ridder overheen gesprongen. Nou, dat doen we hem niet na, we genieten er een tijdje van en dan moeten we die vijfhonderd meter weer omhoog. Pffft, heb ik al verteld dat het inmiddels 25 graden is?  Wel met een lekker windje, maar dat voel je in dat bos niet.   

 We moeten nu toch echt de rit afmaken en naar het hotel. Eerst zien we nog een sneeuwveld en ik kan het natuurlijk niet laten om een sneeuwbal naar de oververhitte Nederlanders te gooien. Kom op, verder. Nee, nou weer een file? Of wat is er? Overstekende schapen, een hele groep. SCHAPEN? Nee, het zijn rendieren, honderden. Het verkeer staat stil, ik de auto weer uit en filmen. Peter foto's, het is een prachtgezicht.  

Het is al halfzeven als we bij ons hotel aankomen. Ook dat staat ergens midden in de natuur, dus hoeven we geen dorpje te bekijken, eten kunnen we in het restaurant. Alles onder controle, we mogen hier twee nachten blijven, dus morgen wordt het vast en zeker een natuurdag, op welke manier dan ook.  

Zo, ik ben mijn verhaal weer kwijt, bedankt voor het luisteren, ik zal er de foto's en filmpjes opzetten.