Zaterdag 15 juni, regen.

Om half twaalf gisteravond maakte ik nog een foto van de ondergaande zon, nou die was nog lang niet beneden. Om vier uur was ik even wakker en toen was de zon er ook, ik vraag me af of het eigenlijk nog donker is geweest.

Niet zo ver hiervandaan is nog een nationaal park, Pallas-Yllästunturi. Er wordt vanmiddag regen verwacht, maar dan kunnen we vanmorgen toch nog mooi een wandeling maken? We hebben ons ingesmeerd en onze muskietennetten bij ons. Er zouden verschillende bezoekerscentra moeten zijn, maar wij zien alleen maar een hotel. Vlak bij de voordeur liggen wat rendieren, ik dacht eerst dat ze niet echt waren, maar er gaat toch een kop omhoog en als ik dichterbij kom, staat er een grommend op. Dankjewel voor de mooie foto’s en film. Als we binnen gaan vragen, blijken de bezoekerscentra er alleen ’s winters te zijn. Voor de wintersporters dan? Nou ja, ze kunnen ons wel helpen aan een plattegrond met wandelingen. We zitten nu in een bergachtig gebied en daar ben ik heel slecht in. We kiezen dus een wandeling van 7 kilometer, maar over een top van 700 meter hoog. Is voor klimmers een eitje, maar voor mij een uitdaging. Gelukkig valt het mee met de muggen en midges, zolang we blijven lopen, hebben we er geen last van. Het is maar een graad of 14, voor mij heerlijk, zeker als ik ook nog moet klimmen. Wat een prachtig gebied, zolang we nog niet zo hoog zijn, is alles groen en zien we nog wat vogels en bloemen. Al snel wordt het klimmen, ik sta iedere paar honderd meter stil om op adem te komen, maar wat maakt het uit, we hebben de tijd.

Halverwege de klim (ik dacht de top al te hebben bereikt), mag het thermosflesje open, koffiepauze met een prachtig uitzicht. De wolken zijn vandaag grijs, niet wit zoals eerdere dagen. Wel net zo fotogeniek. Verder maar weer, over grote blokken steen, prachtig bemost en in alle kleuren alsof het kunstwerken zijn. Ik hoor een dof gerommel. Stel je nou voor dat die stenen gaan schuiven, een steenlawine, nou het zijn forse blokken, dat overleef je niet.

Nu komen we toch echt op ons hoogste punt. Nog een foto en dan weer dat gerommel. Een bliksemschicht, verdorie, het is onweer. Wat een prachtige lucht, maar ook griezelig, hier wil ik nu niet zijn. Ik ben blij dat we net het hoogste punt bereikt hebben, al moet je met het afdalen goed uit blijven kijken. In een veel hoger tempo gaan we bergafwaarts, begeleid door bliksem en gerommel. De regen laat nog een poosje op zich wachten, maar als het eenmaal komt, valt het ook met bakken uit de hemel. We zijn op alles voorbereid en hebben onze toestellen al opgeruimd en de regenjacks aangetrokken. Na een halfuurtje is het droog en op een grote steen spreid ik mijn jack uit en eten we een boterham. Nog voordat we aan de tweede kunnen beginnen, komt de volgende bui. Enfin, het is niet meer droog geworden.

Bij de auto kunnen we schoenen wisselen en we hebben een handdoek om op de stoelen te leggen. Al met al hebben we geen spijt van de wandeling, al hadden we hier veel langer willen blijven. Zowel op de heen- als op de terugweg, rendieren op de weg, we kijken er al niet meer van op, maar zijn blij dat we ze op tijd zien, je wilt ze niet op je bumper.

Vroeg thuis dus vandaag, eindelijk eens tijd om wat te lezen en te tekenen. Ik heb in ons huisje geen internet, maar bij de receptie is een lekker zitje en daar heb ik gisteren alles kunnen plaatsen. Veel te leuk om het te kunnen sturen en jullie reacties te krijgen. Ik geloof dat ik me geen zorgen hoef te maken over een uitgedroogde tuin, er valt in Nederland ook het nodige heb ik begrepen. Wij hebben al twee weken met prima weer achter de rug, zo’n enkel buitje daargelaten, meestal hadden we er weinig last van.