Nieuwe avonturen

Woensdag 21 september 

Ja hoor, we hebben het gehaald, ondanks dat we wel eens rare capriolen uithalen. Vijftig jaar samen en nog steeds stikgelukkig met elkaar. We beginnen vandaag met een lekker ontbijt dat Seppo ons om half negen komt brengen. Tussendoor stromen de appjes met gelukwensen binnen. Het ontbijt is voldoende om van het teveel, gelijk lunchpakketjes te maken. Het is een dichte mist en maar vijf graden. Als we vertrekken is het 10 graden en trekt de mist snel op. Beetje jammer want een paar mooie mistfoto's zouden we wel willen maken. 

We hebben besloten te gaan wandelen in het gebied waar we afgelopen dagen gevaren hebben. Het zag er allemaal erg aantrekkelijk uit. We zetten de auto om half elf in Stevensweert neer en maken eerst een wandeling door een stuk polder, aan alle kanten omgeven door water. Ook daar is de mist verdwenen, maar we zien er ontzettend veel watervogels. Er lopen ook grote grazers los. Een stuk of acht konikpaarden lopen gelukkig de andere kant uit. Ik vind ze prachtig op een foto, maar hoef er niet zo nodig vlak langs te lopen. Honderd vogels verder hoor ik een raar geluid, voorzichtig loop ik verder, staat er een grote zwarte Galloway stier op mijn route. Oké, mijn route loopt ineens een honderd meter de andere kant op om er met een grote boog omheen te lopen. Hij kijkt me nieuwsgierig aan, of is het dreigend? Nee, hij is niet in me geïnteresseerd en sjokt verder. Dankjewel voor de mooie foto die het oplevert, stier. Nu komen we weer bij de auto terug, we hebben het warm gekregen en de vesten kunnen uit. Hoog tijd voor een kop koffie, Die hebben we in het historische centrum van het kleine vestingstadje gepland.  

Stevensweert is een lief stadje, het heeft historische waarde, maar ik snak naar cafeïne. Tenslotte heb ik al 4 kilometer door een grasland gebaggerd. We volgen een aangegeven stadswandeling en komen al snel op een marktplein. Grote wegwerkmachines beslaan zowat het hele plein. Er wordt gerenoveerd. Nou ja, om kort te gaan, geen koffie of wat dan ook. Helemaal niet toeristisch dus, maar echt wel de moeite waard. Vlak bij de parkeerplaats heb ik nog een restaurant gezien dat er niet zo aantrekkelijk uitziet. Groot bord op de weg over het appelgebak bij de koffie, je kent het wel. GESLOTEN. 

We passen ons plan aan, en rijden naar Ohé en Laak, daar zou wat moeten zijn. Voordat we er aankomen, zien we een op bord iets over een molen. Teken van een restaurant erbij. Kijk, dát kan wel leuk zijn. Inmiddels hebben we alweer trek gekregen en krijg ik visioenen van koffie met een pannenkoek.  Ziet er prachtig uit, mooie parkeerplaats, begin van allerlei wandelingen, ideaal dus. GESLOTEN. 

We krijgen bijna heimwee naar lockdowns, dan weet je tenminste dat je een thermosfles in de achterbak moet gooien. Er staat wel een aantrekkelijk bankje in de zon. We pakken er maar een broodje en een flesje drinken bij. Daarna rijden we naar Ohé en Laak terug, maar vinden er niets van onze gading. Aan de andere kant van de Maas ligt Echt. Op een overvolle parkeerplaats vinden we nog een plekje en waarachtig, we vinden al snel een prachtig plein met een terras. Eindelijk koffie met vlaai. Het is al over enen.  

Terug naar de auto, terug naar de molen, want daarvandaan kunnen we nog een mooie wandeling maken rond de molenplas. Al die meren hier zijn ontstaan door grindwinning en is nu in handen van Natuurmonumenten. We maakten een ontzettend mooie wandeling door dit gebied, zagen al veel paddenstoelen en nog veel bloemen, ook bijzondere zoals de waterteunisbloem, om maar wat te noemen, echt, we zoeken alles op. Kleine stroompjes met wat stroomversnellingen doorkruisen het landschap en we moesten over grote natte keien een beekje over. Heb ik drie keer gedaan voor de film, maar toen had ik wel natte voeten.  

Ook nu moeten we weer langs die runderen. Ditmaal een grotere groep. Je moet dan minstens 25 meter afstand houden en niet door een groep heen lopen, maar hoe doe je dat op een ruimte van maar 20 meter breed? Nou, toch maar een stukje over een grote weg dan. Uiteindelijk hebben we vandaag 14 kilometer gelopen en weer heel veel stilgestaan om van alles te bekijken en fotograferen/filmen.  

Aan het eind van de wandeling krijg ik Peter nog zover dat hij twee takken kaardenbollen voor me afbreekt, dat gaat nog niet zo gemakkelijk, die dingen zijn taai. Ik wil ze hebben voor bij mijn herfstschildering en je kunt ze nergens kopen. Nou zullen we niet gemakkelijk iets uit de natuur meenemen en Peter zou liever 50 rode rozen voor me in de winkel gaan kopen, maar ja, ik vind kaardenbollen nou eenmaal veel mooier.  

Om zes uur zijn we weer op ons boothuisje. We hebben ons een beetje opgefrist en verkleed. Voor het eerst vandaag wat nettere kleren aan, ik heb zelfs een rok aan en nette schoenen. Peter heeft gereserveerd bij een restaurant op de hoek, ik hoef nog maar 600 meter te lopen en trek aan tafel gelijk mijn schoenen weer uit. Zo, nu een lekker etentje voor twee. Mobieltje gaat af. Glazenwasser, nou die heb ik maar weggedrukt. Peter heeft net zijn soep, weer telefoon. Ik zie dat het Stefan is, die wilde met zijn drone ergens in deze week filmen en dan natuurlijk het liefst als wij ergens op het water dobberden.  

‘Waar zijn jullie?’ 

‘In het restaurant'. 

‘Ja, daar was ik al bang voor.’ 

‘Ben je dichtbij, of moet je van huis komen?’ 

‘Ik sta op de parkeerplaats van het restaurant, want ik kon het haventerrein niet op.’ 

‘Schuif maar aan dan.’ 

Nou, dat doet hij niet, maar hij komt binnen met een grote ballon in de vorm van een champagnefles die vastgemaakt zit aan een glazen pot met planten. Terwijl wij verder eten, drinkt hij cola, maar wil niets eten. Ja, thuis al gegeten, maar het is nogal een lekkerbek, dus ik dacht dat hij nog wel wat zou nemen. Nee hoor, lekker blijven kletsen tot we ook op ons gemak een tweede glaasje en later een nagerecht op hadden. Daarna wil hij ons onderkomen nog wel even bekijken en vertrekt dan weer naar huis. Een leuke verrassing dus.