De schoonheid van de prairie.

Vrijdag 5 juli

Een dag met veel kilometers, al klinkt 300 mijl wel netjes. Geen meelij, we wisten het van tevoren en als je het stuur af en toe aan de ander geeft, is het goed te doen. Het weer is lekker, de route prachtig. We rijden de eerste 150 kilometer door de uitgestrekte bossen van het National Forest. We hebben prachtige uitzichten over het Flathead Lake en later over het Swan Lake waar grote kolonies trompetzwanen leven. Bij onze koffiestop zien we ze niet, dus gaan we verder. De bossen gaan over in eindeloze prairies en we merken dat het hier inderdaad dunbevolkt is. We zijn in het land van de cowboys en de Blackfoot indianen. Ook die zien we niet, maar wel veel pikzwarte koeien en af en toe een veld met paarden. We krijgen trek en denken hier nooit iets te vinden als ineens, op een kruispunt van wegen, een klein café staat. Blijkt het een goedgevuld doodsimpel restaurantje te zijn, waar we heerlijke eieren hebben gegeten.

Verder naar Helena, de hoofdstad van Montana. Daar is het wat drukker. Ooit waren hier goudvondsten en rijkdom was daarvan het gevolg. Er zijn dan ook nog steeds prachtige oude huizen te zien uit die tijd. We wandelen even door de hoofdstraat, de ‘Last Chance Gulch’. Dat is de kloof waar vier goudzoekers in 1864 het eerste goud vonden.

Het laatste stuk van vandaag gaat weer door de prairie die hier prachtig in bloei staat. Lichtgele, ragfijne bloemtoortsjes kleuren de heuvels, die over een maand waarschijnlijk gortdroog en levenloos zullen lijken. Bozeman is de plaats waar we overnachten. Hier is niet veel te beleven. Het busje van het hotel wil ons wel even ‘Downtown’ brengen, maar ook daar is niet veel aan. Eén drukke straat met winkeltjes en eetgelegenheden. Het verkeer raast er doorheen. Na onze lekkere lunch van vanmiddag hebben we niet veel trek en we kopen alleen een overheerlijk ijsje en wandelen terug. Het busje hoeft voor ons geen moeite te doen, we kwamen vandaag toch al beweging tekort.