Passagieren

Zaterdag 17 september 

De verwachting is windkracht vier tot vijf, dus varen zit er voor ons niet in. We hebben heerlijk in onze kooi geslapen, en werden bij zonsopgang wakker. Ik heb in de kombuis een eitje gebakken, want ik dacht dat het zondag was. Vandaag maar eens naar Roermond. NEE, niet naar de Outlet, we moeten ons huwelijk wel goed houden natuurlijk. We hebben gelezen over het Pierre Cuypershuis, de bekende architect met een niet te stuiten energie. Grote, bekende gebouwen zoals het Rijksmuseum en veel kerken in Limburg, maar om het dichterbij huis te houden: ook de basiliek in Oudenbosch en de grote kerk in Steenbergen zijn van zijn hand. Heel interessant om alles te bekijken en de informatie te proberen te onthouden. Voor die tijd hadden we natuurlijk al op de drukke gezellige markt koffiegedronken. Er viel af en toe een kletterende bui, maar ik heb mijn regenjack niet aan hoeven trekken, gelukkie.  

Langs andere straten weer terug gewandeld, blik omhoog om al die mooie gebouwen te zien en foto's te maken. Een echte stadswandeling zat er vandaag niet in. Na het museum komen we weer op de markt en daar nemen we gelijk een warme lunch. In mijn kombuis is het toch een beetje behelpen, al hoor je mij niet klagen. Roermond blijkt een gezellige, mooie en levendige stad, vooral als je tegenover een fruitkraam zit, de kerktoren begint te galmen en het carillon lustig staat te klingelen. Ik voel me volledig ondergedompeld in al die menselijke contacten, daar kan ik de rest van de week wel op teren.  

We hebben vandaag iets te vieren, ik heb er voor mijn schijverssite een suikerzoet verhaaltje over geschreven: 

Groot media-nieuws? 

Nee, het zal de kranten niet halen, maar vandaag precies 55 jaar geleden ging ik voor het eerst naar dansles. Het was op een zondag in de namiddag, om een uur of vijf. Zelfs de tijd klopt zie ik, het is dus op de minuut af nauwkeurig, dit onbelangrijke nieuwtje. Ik woonde in die tijd in een buitenwijk van Rotterdam en moest een halfuurtje fietsen om daar te komen. Samen met een vriendin die aan de andere kant van de stad woonde, begon ik het avontuur en ik kan me niet meer herinneren of ik nerveus was, gespannen, of het juist leuk vond. Het hoorde gewoon bij mijn opvoeding denk ik en in die tijd kwamen velen daar een partner tegen voor de rest van hun leven.  

De les begon, er werden wat regels uitgelegd. De heren (jongetjes nog) moesten hun colbert dichtknopen voordat ze op een meisje afstapten om haar ten dans te vragen, wij meisjes mochten niet weigeren (op les tenminste). De ‘dames’ stonden in een rij tegenover de ‘heren’. Keurend keken we de lange rij langs, maar ik was nog zo kinderlijk, dat ik alles best vond, als die eerste dans, die eerste les, er maar op zat.  

Bij de jongens zal het niet anders gegaan zijn, klamme handen, rode koppen, want zij moesten die eerste stap doen en een keus maken. Een van de jongens kwam doelbewust op me af. Later vertelde hij me dat hij dacht: ‘Die daar, dat kleine, verlegen meisje, die ga ik vragen’. 

De rest is geschiedenis, beiden komen we niet snel op onze keus terug, we zijn trouw aan ons gevoel en gaan er dan ook voor. Die lange jongen met dat mooie zwarte haar, dat kleine verlegen meisje, we zijn nog steeds bij elkaar en dit romantische bootuitstapje voor twee is ons op het lijf geschreven.