Vaarwel Canada

Dinsdag 2 juli

Vandaag een flink stuk rijden tot de grens Canada-Amerika. We zullen dit mooie, vriendelijke land morgen verlaten, maar deze dag zijn we nog in het prachtige groene land. Ik begrijp best dat we ook nu onderweg weer regen hebben, maar gelukkig niet zo hevig. Hoe verder we zuidwaards komen, hoe rustiger de weg. De bergen maken plaats voor groene, glooiende graslanden, we zijn op de prairie. De paar gehuchten die we doorrijden hebben huizen en winkels als saloons, beren en herten maken plaats voor koeien en paarden. Nou ja, ik zie hier vaker een hert langs de weg dan op de Veluwe, maar toch.

Geen leuke uitstapjes, om beurten een stuk rijden, dat schiet lekker op en begin van de middag zijn we in Waterton Lakes Nationaal Park. Minder bekend dan andere parken, het grenst aan het Glacier National Park in de USA. Door de ingesloten ligging van het park tussen bergketens (hier weer wel), is de variëteit van wilde bloemen hier het grootst van de Canadese Rockies.

We checken in en gaan gelijk op stap om onze middag nuttig te besteden. Twee mooie autoroutes blijken afgesloten te zijn, maar het is droog we vinden het niet erg om lekker te gaan wandelen. Het smalle pad voert ons langs prachtige weiden met een ongelooflijke keur aan bloemen. We kijken onze ogen uit en het ruikt heerlijk kruidig. Ik zal proberen een collage van de foto’s te maken om al die soorten te laten zien. Ik herken ze lang niet allemaal.

Het pad voert langs het zoveelste haastige beekje en als we een tijdje onderweg zijn, zien we aan de overkant twee beren, bruine ditmaal. Ik blij dat het aan de andere kant van het water is. Nou die twee beren waren bepaald niet aan het broodjes smeren. We hebben alle tijd om te filmen en fotograferen, het mannetje kijkt wel een keertje op, maar vindt het vrouwtje belangrijker. Een tiental meter verderop zien we een derde beer die ook staat toe te kijken. Uiteindelijk lopen we toch verder. De begroeiing wordt nu erg hoog en voor de eerste keer deze reis hang ik mijn berenbelletje aan mijn tas. Als we een stukje verder zijn zien we ook nog een volwassen zwarte beer. Gelukkig ook aan de andere kant van het water. Hij loopt dezelfde kant op waar de andere beren het zo druk hebben. Bij het horen van mijn belletje kijkt hij op. Dát is mooi voor de foto’s. Als hij weer verder sjokt en zijn kopt laat zakken, doe ik nog een paar rinkelende stappen en oplettend kijkt hij me recht aan. We zien beiden geen gevaar. Over de grote weg, die nu toch niet wordt bereden, lopen we terug. Minder muggen, ander uitzicht.

Zo werd onze wat saaie dag toch weer goed. Een prachtige bloemenwandeling en een paar beren, dat is een gepaste afsluiting voor Canada.