Zon, sneeuw, bloemen dieren.

Woensdag 3 juli

Het Watertonpark waar we overnacht hebben, grenst aan de Amerikaanse grens en loopt aan de andere kant door. Dus na de douane blijven we in een prachtig gebied rijden. De staat Montana is dit. Dun bevolkt, las ik ergens. We komen loslopende zwarte koeien tegen. Niks wilds, maar wel leuk. Daarna moeten we een stuk van zo’n 25 kilometer over een ‘gewone’, saaie weg. Dan draaien we naar het Glacier National Park. Eigenlijk van de ene mooie natuurstreek naar de andere en dat al dagenlang. Hier kunnen we een 80 kilometer lange weg rijden, die ons weer van het éne naar het andere prachtige punt brengt. De ‘Going-to-the-Sun’ road. We zien al gelijk een kleine bruine beer. Ik zal jullie maar niet vervelen met weer al die dieren in de juiste volgorde op te schrijven. Geiten, eekhoorntjes, bighornsheep, herten. Ik zag een klein vogeltje zo geel als een kanarie en later een knalblauw vogeltje dat me uit leek te dagen. Ik weet niet of de foto gelukt is, een verhaaltje zit er wel in. Bloemen overal. De lente barst hier wat later los, maar doet dat in overvloed.

We hebben dus weer een volle dag alle ‘points of interest’ geprobeerd te bekijken. Waterval hier, bloemenweide daar. Kilometer lopen zus, kilometer zo en alles op die prachtige bergen. Rond de 18 graden, maar ook nog in de sneeuw gelopen. Mijn kuiten knappen zowat. Na al dat moois moeten we nog een veertig kilometer rijden naar ons volgende hotel in Whitefish. We zijn er pas om acht uur.

Geen saaie verhalen en overtreffende trappen van oh en ah, ik zet er gewoon een heleboel foto’s bij. Kunnen jullie meegenieten of jaloers worden.