Maandag 19 juni

Maandag 19 juni

Van Page naar Monument Valley. Daar een tocht door 'Valley of the Gods'.

***
We laten het gebied van de Antelope Canyon achter. Onderweg lees ik nog even na over de grot waar we gisteren die prachtige foto's konden maken. Het bleek om een slot-canyon te gaan. Dat is een smalle kloof met hoge golvende wanden die zo dicht bij elkaar staan, dat je beide kanten tegelijk kunt aanraken. In de zachte rode, zandsteen ontstaan gleuven door water dat er tijdens een overstroming doorheen wordt gestuwd. 

Over een mooie, rustige weg rijden we eerst naar het zuiden, om vervolgens over een andere rustige weg naar het noorden verder te gaan. We tanken maar weer eens en kopen wat brood en een potje pindakaas. Mijn voorraad was op. Hadden we eerder al Indianenreservaten op onze route, nu rijden we echt door een gebied dat van de Indianen is. Ze hebben een vorm van zelfbestuur, hun eigen wetten en politie. Zelfs de tijd is anders, want we moeten ineens onze klok een uurtje naar voren zetten. We voelen ons echt in het Wilde Westen. De radio speelt al dagen countrymuziek (als we hem aanhebben). Het landschap is weids en stil en juist door die weidsheid, waarin niets lijkt te gebeuren, is het net een filmdecor, waar de postkoets straks omringd zal worden door paarden en Indianen. 

Wat verder naar het noorden zien we weer bergen aan de horizon. Ditmaal wat hoekiger. Op een van de bergen staat een soort monument. Van een afstand lijkt het een rondborstige vrouw, maar dichterbij gekomen weten we het toch niet zeker. Waarom maakt iemand eigenlijk een groots borstbeeld boven op een berg? Is het een beroemdheid? We komen dichterbij en twijfelen. Is het wel mensenwerk? Is dit misschien een vreemd gevormde rots? 

Monument Valley, verraadt de naam al niet genoeg? Gigantische rotsformaties, die als een soort beelden op sokkels in het uitgestrekte landschap zijn neergezet. Adembenemend om te zien. In deze vallei mogen we een overnachting nemen. We zijn al om 12 uur bij het bezoekerscentrum, we zijn nu de grens met de staat Utah overgestoken en hebben Arizona achter ons gelaten.  Daarna gaan naar het park waarin lodges, maar ook een klein museum, een restaurant en souvenierwinkel te vinden zijn. Nee, geen brood met pindakaas, we kunnen voor een redelijke prijs heerlijk eten, vanavond brood met pindakaas dan maar. 

Ooit kwamen hier mensen wonen die een handelspost oprichtten. Die werd meestal gelijk een kleine winkel met allerlei voorzieningen. Het groeide uit, er kon overnacht worden. Filmmakers ontdekten deze geweldige locatie en er werden uiteindelijk veel bekende films hier opgenomen. In het voormalige postgebouw huist nu een klein museum. In een piepklein filmzaaltje worden dagelijks films gedraaid die hier zijn opgenomen.  Om twee uur (het is hier dan drie uur) checken we in. We hebben ditmaal een lodge. Een vrijstaand, vrij nieuw appartementje, waar zelfs een keukentje in zit. Geen kookplaten, maar een magnetron. Extra bed in een andere ruimte voor als we ruzie krijgen. 

Het is hier zo prachtig, dat we direct verder gaan. Een stukje verder op de route, voorbij Mexican Hat (natuurlijk hebben de bergen mooie namen), kunnen we een onverharde weg inslaan om een 17 mijl lange route te rijden in de 'Valley of the Gods'. Het is alsof ik in een filmdecor rijd. Indrukwekkende tafelbergen met de meest bizarre vormen. Van een afstand is het net een spookstad. Grote kastelen, kathedralen, torenspitsen, alles lijkt mogelijk. Een stad als ruine? Nee, het zijn bergen in een rode zandsteen, die naarmate het wat later wordt, steeds dieper van kleur worden. Het onverharde pad waarop we rijden is ook rood, wijzelf, die honderd keer stoppen en foto's en films maken, worden rood. Wat onze ogen zien, zullen we nooit op een foto kunnen vastleggen. Ik zal nooit woorden vinden om het te vertellen, het is overweldigend. Buiten al die lappen tekst die ik hier plaats, zijn er nog zoveel meer dingen te vertellen. De gesprekjes onderweg. De dagen die elkaar opvolgen en die steeds mooier worden, de zorg voor elkaar om gezond te blijven, ondanks de intensieve reis in de hitte. Deze reis is weer onvergetelijk en zal nog vaak in mijn verhalen terugkomen, vrees ik. 

Kort voor de vakantie zagen we nog een film die hier is opgenomen. Thelma en Louisa. Ik zie maar steeds die Amerikaanse slee met die twee vrouwen, die in een achtervolgingscene langs die rode bergwanden rijden. Uiteindelijk zitten we toch aan de boterham met pindakaas. De wind maakt het aangenamer dan de hitte overdag en ik kan zelfs op mijn balkonnetje even schilderen.