Vrijdag 23 juni

 
Van Moab naar Bryce. Stop gemaakt bij Capitol Reef.
 
***
 
Voor verjaardagen hebben we geen tijd, maar ik heb met plezier alle lieve wensen bekeken en beluisterd. In de auto meerdere malen naar het 'lang zal ze leven' van Merijn geluisterd. Ons lichaam heeft zich alweer aangepast aan het extra uurtje tijdverschil en om acht uur gaan we op pad. Ook vandaag rijden we een prachtige route. Het wordt gewoon saai om iedere dag te schrijven hoeveel moois we onderweg zien. Dit keer rijden we een lang stuk over stille wegen, waarop niets te zien lijkt. Tientallen kilometers lang vlak, beetje zanderige graslandschappen, amper ander verkeer te zien. Je ziet dat vaak in Amerikaanse fims. Auto stuk, vrouw op hoge hakken wanhopig liftend in de hete zon. Wij gelukkig niet, we hebben de radio aan met countrymuziek en genieten. Dan verandert het landschap ineens weer. Dat is zo vreemd. Zo is het vlak en saai en dan ineens een vreemde rots of berg. Eerst een paar en voor je het weet, rijd je weer door een berglandschap.  
 
Het blijken de bergen van Capitol Reef Park te zijn. We hebben geen hele dag de tijd om hier aan te besteden, want we hebben een rit van vijfeneenhalf uur te gaan, maar even een leuke stop maken is mogelijk. Een wandeling naar Hickman Bridge bijvoorbeeld. We zien dat die maar een goeie mijl is en dan natuurlijk weer terug. Over de warmte wil ik het niet meer hebben, ik voel het verschil tussen 30 of 40 graden niet. Te warm en veel te warm, niks voor mij. De brug moet weer een natuurlijke brug zijn, zoals de arches die we gisteren gezien hebben. Dapper begin ik aan de wandeling, klimmen, klimmen, klimmen. De zon staat hier altijd urenlang recht boven je hoofd, een enkel boompje geeft geen schaduw. Ik zeg tegen Peter dat hij maar zijn eigen tempo moet houden en hij me later bij de parkeerplaats, waar wel wat schaduw is, wel zal terugvinden. Al snel is hij verdwenen. Zelf blijf ik ook klimmen, wat is nou helemaal een mijl? Af en toe even op adem komen, slokje water, verder. Boven aan de berg besluit ik nog wat door te lopen, daar beneden moet het natuurlijk zijn en ik heb Peter nog niet zien terugkomen. Naar beneden gaat wat gemakkelijker. Dan weer een lang stuk door een dal. Prachtig gebied, ik voel me alleen op de wereld. De weg stijgt en daalt, maar geen brug te zien. Langzaam maar zeker stijg ik weer behoorlijk. Ik loop hier helemaal alleen, over een moeilijk begaanbaar pad. Als Peter langs een andere kant is teruggegaan, kom ik hem niet meer tegen, als ik val lig ik in de brandende zon. Wat is wijsheid? Als Peter gevallen is, moet ik hem helpen, toch maar even door? Ik hoor stemmen en zie onder een overhangende rots een groepje mensen, ik ben toch niet alleen. Nog maar wat verder. Ach, een heel verhaal en juist op het moment dat ik terug wil gaan, zie ik ineens Peter verschijnen. Ik blijk me driehonderd meter van de brug te bevinden. Na wat gerust te hebben, lopen we samen terug. We zijn er geloof ik wel anderhalf uur mee zoet geweest. De brug is mooi, de wandeling voor mij een prestatie. Zo warm en dan klimmen... dat jaartje erbij maakt nog geen verschil. Hoera!
 
We rijden wat verder naar de ingang van het park in de hoop op een warme lunch. Nee, dat gaat niet lukken. Het is wel een prachtig gebied en we willen er graag nog wat blijven. In een klein museum wordt wel wat brood en taart verkocht. We kopen een brood en rijden wat verder het park in. Mormoonse pioniers hebben hier vroegen een boomgaard aangelegd en die is er nog. Niet te geloven, een vruchtbare boomgaard in de woestijn. Toeristen kunnen hier voor een klein bedrag het fruit van de bomen plukken. Er staat een weegschaal en een paal met een gleuf om geld in te doen. Voor twee dollar mag je een pond abrikozen plukken. We zien mensen op ladders en anderen met een speciale plukstok in de weer. Het lukt Peter ook om met de stok abrikozen uit de boom te hengelen. Wat een zoete lekkernij. Nog warm van de zon zo onze mond in. We eten wat abrikozen, nemen er wat mee en doen netjes ons geld in de gleuf. Geen mens die het controleert, wat fijn dat dat nog kan. Het is een leuk sfeertje bij de fruitbomen, maar jammer genoeg zijn alle picknickplaatsen bezet.  
 
We rijden een stuk van een scenic drive die weer zo mooi is en weer zo anders dan we eerder zagen. Daar gaan we weer, beschrijf het maar eens. Hier zijn de rode rotsen doorweven met horizontale banen van een ander steensoort en daardoor krijg je allerlei prachtige kleuren in banen en vlakken door elkaar. Rood dat soms naar paars en aubergine gaat, maar ook mintgroen en grijs en allemaal even grillig gevormd. We kunnen niet de hele route rijden en als we besluiten te keren zien we een overdekte picknickplaats. Die is voor ons.
 
De reis gaat verder. Ditmaal zelfs door een prachtig groen bos, kilometers lang draait en klimt de weg door de bossen. Prachtige uitzichtpunten over een diepe afgrond. Ineens wordt het weer rotsig en aan weerszijden van de weg is een diepekloof, de weg draait er hoog bovenuit alsof we op een reuzenhoge dijk rijden. In de verte heeft de lucht een vreemde bewolking, die rozerood lijkt te kleuren. Brand? We ruiken ook een brandlucht. Zeker een uur lang zien we die dreigende lucht voor ons uit. De zon verdwijnt erin en word een bloedrode bal. Hardlopers draven onvermoeibaar door de verzengende hitte en benauwde lucht. Er schijnt een 'evenement' te zijn.  
 
Het is al halfacht als we op onze bestemming komen. In het Bryce National Park zelf zijn wat lodges waarin wij twee nachten zullen zijn. We horen van het meisje bij de balie dat er inderdaad op 20 mijl afstand een grote bosbrand is. Voordat we naar onze lodge gaan, lopen we even bij het grote, gezellige restaurant naar binnen. Gelukkig is er nog een plaatsje voor ons en we kunnen ons te goed doen aan een verrukkelijk maaltje en ja hoor, met een glaasje wijn hebben we getoost op mijn verjaardag
 
Voor de zekerheid hebben we een 'vluchtkoffertje' ingepakt, je weet maar nooit of we moeten evacueren.
 
We hebben hier heel slecht internetverbinding. De foto' s komen later wel.