Zaterdag 24 juni

 
Hele dag in Bryce Canyon Park
 
***
We zijn in Bryce Canyon Park en dat laat zich voor de zoveelste keer niet beschrijven. Wat MOET je er echt gedaan hebben? Nou, de zonsopgang en de zonsondergang gezien hebben. We waren gisteravond net te laat, dus we beginnen met de opkomst. Nu hebben we een voordeel dat de klok verzet is, want hij komt om even over zessen op. Je moet er dan een minuut of twintig van tevoren zijn om het goed te kunnen beleven. Vanuit ons heerlijke bed is het maar een paar minuten lopen
 
Voor het eerst in weken hebben we aan een dun vestje niet genoeg. Bij de zonsopkomst gaat het niet om de zon zelf, maar als hij net over de rand van de bergen komt gluren, zet hij de cayon in vuur en vlam. 
 
Nu wordt het tijd om de canyon te beschrijven. Zet een paar kinderen met behoorlijk nat zand een een poosje bij elkaar. De een zal met behulp van emmertjes en vormpjes kastelen en andere gebouwen gaan maken.  Er zijn ook kinderen die het natte zand door hun vingers laten glijden, zodat er grillig gevormde torentjes ontstaan. Deze kinderen zijn heel lief en spelen ook samen, zo kan het zijn dat op een gebouw van de een een torentje van de ander komt te staan. Laat alles een nachtje drogen en verstenen. Spreek een toverspreuk uit zodat alles 1000 tot 2000 keer vergroot wordt. Vervolgens vraag je de grote Tovenaar hierboven om eens in zijn kleurenpalet te mengen. Kleuren van bijna wit, via zalmroze, oranje en rood. Alles mag, niets is te gek. Heb je nu een vreemd sprookjesachtig beeld voor ogen? Dan ben je op de goede weg. 
 
Bijzonder leuk is het dat je in de canyon kunt wandelen. We maken een wandeling van vier uur. Niet dat we heel veel kilometers maken, maar als je diep een canyon indaalt, moet je er ook weer uit omhoog klimmen. Het is vandaag iets koeler, maar toch altijd nog 33 graden. Op weg naar boven ruiken we de brandlucht weer. Het wordt ook wat rokerig in het ravijn. De branden zijn vast nog niet over. 
 
We gaan naar onze prettige lodge om wat huishoudelijke klusjes te doen. Wasje, dagboek verzenden, want ik heb gelukkig internet. Wat zijn we moe. Wat is dat toch? Ach natuurlijk, we zitten op een flinke hoogte, de ijlere lucht wordt verpest door de brand. Even rust, maar dan nog op pad. Met de shuttlebus laten we ons naar het verste punt rijden. Daarvandaan kun je wandelen langs de rim (rand). Geen gladde geasfalteerde weg. Een heerlijke rustig pad met prachtig uitzicht op de canyon. 
 
Twee uur later zakken we bij de pizzeria neer.  Dan slenteren we naar het ' Sunset' punt. Net zoals vanmorgen alles licht werd, doet de ondergaande zon dat voor een deel opnieuw. De canyon, die al in de schaduw lag, wordt aan de bovenkant nog een keer fel beschenen door de ondergaande zon. Wat een prachtig gezicht.