Het voelt als vakantie

Dinsdag 17 juni

Fit zijn we al ontzettend vroeg op de been en rijden dus op tijd Seattle uit. We kunnen binnen een paar minuten de ferry oprijden die ons naar het Olympic Schiereiland brengt.

Het miezert een beetje, maar dat is verdwenen als we een omweg maken om naar Port Townsend te gaan. Hier is sinds 1890 een bloeiende haven waar ook nu veel levendigheid is. Er wordt hard gewerkt aan allerlei soorten schepen en in de haven dobberen de schepen die geen onderhoud nodig hebben. De auto staat op een parkeerplaats bij een supermarkt voor de deur, dus gelijk wat dingen ingeslagen, want Amerika is er niet goedkoper op geworden.

Langs de mooie N101, die vanaf hier helemaal langs de Pacific tot de Mexicaanse grens loopt, rijden we verder. Hier is het Olympic National Park dat we graag willen bezoeken. Bij Port Angeles kunnen we onze parkkaart kopen die we een jaar lang voor alle nationale parken in Amerika kunnen gebruiken. We mogen hem zelfs doorgeven aan een ander.

In het park is het rustig en vooral groen. Aan de westflank van het park kan per jaar wel tussen de 3600 en 5000 mm neerslag vallen. Daardoor zijn er prachtige regenwouden ontstaan. In de winter valt die neerslag in de vorm van sneeuw, waardoor er nog zo’n 60 gletsjers in het park moeten zijn. Het is echter te groot om in die anderhalve dag die we ervoor hebben, helemaal te kunnen zien. Het park heeft buiten wat aantrekkelijke autowegen honderden kilometers aan wandelpaden, maar vergis je niet, het is een bergachtig gebied. Er moet ook aardig wat wild te spotten zijn. Al dat moois is gegroepeerd om de Mount Olympus. Het gebied ten oosten van de bergketen is veel droger.

Wij rijden een prachtige route en hopen een wandeling te kunnen maken. Voor die tijd zien we echter iets anders: een jonge zwarte beer loopt langs de kant van de weg te genieten van al het uitbundige groen. Hij kijkt niet op of om naar de auto’s die stoppen om even een plaatje te schieten.

Wandelen? Bergen… beren… mmmmwah, toch maar even niet, morgen misschien.

Onze dag was al heerlijk, maar kan nu dus helemaal niet meer stuk. We rijden over de 101 verder en komen bij het mooie en diepblauwe Lake Crescent, waar we ons volgende hotel hebben. Het zijn veel lodges en een paar wat grotere gebouwen. Heerlijk rustig in het groen, met uitzicht op het meer. Ditmaal voor twee nachten, zodat we morgen ook nog van deze prachtige natuur kunnen genieten. Als het goed is, kunnen we hier vanavond nog van een prachtige zonsondergang over het meer genieten. Die is nog lang niet onder, dus eerst maar wat eten.