Maandag

Maandag 29 mei

Parijs, Eiffeltoren, Arc de Triomphe en natuurlijk de Notre-Dame. Maandagochtend in Parijs is net zo loeidruk als alle andere dagen. De périphérique  is een nachtmerrie, maar gelukkig draait Frans, onze chauffeur, er zijn hand niet voor om.

Oké, we zijn om vijf uur opgestaan, maar om tien uur lopen we op het plein voor de indrukwekkende Notre-Dame. Dit moet het hoogtepunt en tegelijkertijd afsluiting van onze muzikale reis worden. De meer dan 800 jaar oude, gotische kerk is een van de meest bekende en spectaculaire godshuizen.

Op het grote plein is het een drukte van belang. Voor de ingang van de kerk staat een hele lange rij wachtenden die de kerk komen bezoeken. Of zouden ze voor ons komen? Wij mogen als groep even voorgaan en ook hier worden we naar het priesterkoor geleid. Dat is voor het ‘gewone’ publiek gesloten. Wij kunnen er onze spullen kwijt en kunnen kort inzingen. Tannie kan even voelen hoe het orgel speelt. Dat is niet het grote hoofdorgel, maar een kleiner orgel op het priesterkoor. Straks, als we echt optreden, mogen we voor het altaar staan, zodat de mensen in de kerk ons goed kunnen zien. Dat deel is ook met blauwe banden voor publiek afgesloten. Als wij naar voren mogen, is voor Tannie de dirigent niet meer te zien. Daarvoor staat er een camera ergens in de kerk en ik denk dat Tannie via een schermpje ons dan weer in beeld krijgt. Het is me niet helemaal duidelijk.

Waren het van de week al veel toeschouwers en toeristen, vandaag spreek ik over hónderden mensen die in colonnes door de kerk schuifelen. We zingen even in. Ted verandert nog wat aan de indeling van de stukken die we gaan zingen en dan komen we netjes in het gelid voor het altaar staan. Er zijn heel wat mensen die in de kerkbanken zitten en als men merkt dat we gaan zingen, komen daar nog veel meer mensen bij.

Wat moet ik ervan zeggen? We zingen, we volgen de dirigent, we proberen alles wat we ingestudeerd hebben zo goed mogelijk tot uiting te brengen. Intussen hebben we dondersgoed in de gaten hoeveel mensen ons horen. Er wordt door publiek zelfs hier en daar een traantje weggepinkt heb ik gehoord. Uiteindelijk krijgen we een groot applaus (mag dat wel in de Notre-Dame?).

Het is echt een hoogtepunt van onze koorreis. Dan is er alleen nog maar de terugreis. Notre-Dame, Arc de Triomphe, Eiffeltoren.  Frans rijdt nog een rondje om Cas en Guus, onze jeugdige reizigers (7 en 5 jaar) de Eiffeltoren van alle kanten te laten zien. Is voor ons ook best leuk hoor. Daarna gaat het huiswaarts, waar we om even over zevenen bij de parkeerplaats aankomen.

Wat valt er verder nog te zeggen? Het is een fantastische reis geweest. De reiscommissie heeft een mooi stuk werk afgeleverd. We hebben elkaar weer eens op een andere manier leren kennen, hebben mooie steden gezien en veel mooie concerten mogen geven. Iedereen heeft zijn beste beentje voorgezet. Een reis met een gouden randje.

Leuk dat er zoveel mensen door middel van mijn dagboek zijn meegereisd. Fijn, al die reacties, ik voel me bijna reisjournalist. Een verborgen wens van me. Dit dagboek is natuurlijk vanuit mijn oogpunt geschreven, een ander heeft andere dingen gedaan en heeft dingen anders ervaren.

Leuk dat ik jullie dagboekgids mocht zijn.