Jarig en strandkunst

We moeten het mooie Rim National Park weer verlaten. De ruige kust en de gematigde regenwouden. We gaan weer terug over dezelfde weg die we zijn gekomen en zijn al voor de middag bij de zandstranden van Qualicum Beach. We zetten de auto neer en lopen op het strand over zand, grove stenen, en een keur aan alles wat de zee aan wal brengt. Nee, ik heb het zeker niet over afval en plasticsoep. Prachtige schelpen, kleine ronde stenen, zeeplanten, krabbetjes en allerlei kleine diertjes die tussen de natte stenen in het zich terugtrekkende water tevoorschijn komen. Ik fotografeer gewoon allemaal kunstwerkjes. We lopen vandaag geen vele kilometers, maar stap voor stap met ons neus naar de grond om al dat kleine zeeleven te bewonderen.

Het is heel rustig op het uitgestrekte strand en ik benijd de mensen die hun huis langs de kuststrook hebben met het volle zicht op al dit moois. We vinden een bankje uit de wind, want bij ons is er geen hittegolf maar een beschaafde 18 graden met wind uit zee. We peuzelen ons broodje op, lezen een hoofdstukje en jawel, ik begin te schilderen. Nou, ben ik jarig of niet?

Na een paar uur gaan we eerst even inchecken bij ons hotel in Parksville aan datzelfde strand. Jammer genoeg wordt het nu kouder en bewolkter, dus zien we van nog een strandwandeling af. We kuieren wel wat rond, maar zoeken wat vroeger ons hotel op. Ook lekker, want af en toe moeten we orde op zaken stellen. Zo dachten we vandaag te moeten overvaren, maar dat blijkt pas morgen te zijn. Nee, we moeten echt ons huiswerk doen iedere dag. Nu moet ik weer zien of ik die foto’s bij de juiste dag kan plaatsen, geen idee, maar ik ga op zoek. Dan mijn schilderwerkje nog even afmaken en daarna eens kijken of dat visrestaurantje wat we ontdekten net zo goed is als waar wij op hopen. Na een week geheelonthouding vinden we dat we vanavond wel eens het glas mogen heffen op deze oude taart.