Maandag

18 juni

Onze laatste dag op de Shetlands. Er staat een harde wind en het is maar 13 graden. We rijden naar het uiterste zuiden van het eiland, naar Sumburgh Head. Daar staat hoog op een rots een vuurtoren. Belangrijker voor ons is die rots. We kunnen op een parkeerplaatsje onze auto kwijt en het laatste stuk naar boven lopen. We hadden al gehoord dat hier puffins (papegaaiduikers) konden zitten.

Al snel zien we de eerste. Ze hebben het moeilijk met die harde wind, die hier zo hoog misschien wel een kracht van 9 heeft. Langs de wanden van de rots zien we overal die leuke koppies. Ze hebben een hoog schattigheidsgehalte. Ze zijn niet zo groot, een centimeter of twintig denk ik. Nieuwsgierig zijn ze ook. Als ze je zien schuifelen ze steeds een beetje dichterbij. Eenmaal een nest met jongen hebben ze het niet gemakkelijk. Ze moeten af en aan vliegen om voor visjes te zorgen, soms tientallen kilometers ver. Ze kunnen bijna niet tegen de wind opkomen. Als ze landen strekken ze hun pootjes, die er als oranje-gele eendenpootjes uitzien, naar beide kanten, vleugels wijd, zodat ze eruit zien als rechthoekjes met puntige uiteinden. Ik kan het niet goed uitleggen maar het is een grappig gezicht. Het is een grote rots en er moeten er honderden zitten. Peter klikt foto na foto. Het moeilijkst is het natuurlijk om ze ook vliegend te kunnen fotograferen.

Zelf ben ik druk aan het filmen. Het waait zó hard dat ik de camera bijna niet stil kan houden. Koud is het ook hierboven met die harde wind. Gelukkig kunnen we een kop koffie krijgen en onze inspanningen even onderbreken. Na héél veel foto’s van een tevreden Peter en heel wat filmbeelden van mijzelf verder, lopen we terug naar de auto. Wát een leuk uitstapje is dit.

Nu rijden we weer wat meer naar het noorden. Er is daar een klein schiereilandje waar we nog even willen kijken en misschien wel wandelen. We moeten om halfvier inschepen in Lerwick, want vanavond varen we naar de Orkney eilanden.

Het schiereilandje is ook weer een verrassing. Via een mooie, zeer smalle weg rijden we kilometers langs de mooie kust. Bij het dorpje Bigton is een weg naar het strand. Daar is een parkeerplaats, want de rest moeten we lopen. We eten eerst onze lunch op een plaatsje waar de wind iets minder hard waait en gaan dan aan de wandel. Zowel links als rechts is er een stevige branding met in het midden een vrij smalle strook zand. Vreemd genoeg stroomt het water aan beide zijden met een flinke golfslag naar ons toe. Zou er hier eb en vloed zijn? We wandelen naar het kleine eiland, maar durven niet meer aan een wandeling te beginnen. Ook vanaf deze kant is het een prachtig gezicht. Een lieflijke gouden zandstrook die schittert in de zon en dan aan beide zijden een diepblauwe kolkende, bruisende branding. We worden bijna gezandstraald, maar het is prachtig, jammer dat we naar de ferry moeten.

Windkracht zeven. Bij het inschepen krijgen we een waarschuwing dat het een ruwe tocht kan worden. We vinden twee gemakkelijke stoelen bij een raam op een soort overloop. Lekker dicht bij de toiletten. Peter ziet soms kans om bij windkracht 2 al zeeziek te worden. Avondeten slaan we maar een keertje over. Verwachting is dat we om 11 uur vanavond weer van boord mogen. Ons volgende hotel schijnt dan vlakbij te zijn.