Verhaal zonder naam (deel 13) woensdag

Woensdag 21 juni 

Voor zover ik weet is hier amper regen gevallen, maar het is heerlijk opgefrist. De hemel is weer schoongeveegd en er waait een aangenaam windje. We nemen vandaag de bus om wat verder op het eiland te kunnen komen. Ze rijden maar om de anderhalf uur, maar om tien over negen zitten we in de bus en kunnen tien minuten later in Baaiduinen uitstappen om aan de wandeling te beginnen. Saai iedere dag? Nou, voor ons nog niet. We lopen dit keer over een lange grasdijk met aan de ene kant de Waddenzee en aan de andere kant weilanden. Op de dijk hebben we volop gezelschap van schapen en lammeren die al bijna net zo groot zijn als hun moeders. Aan de andere kant van de dijk zijn weilanden en sommige daarvan zijn vol met vogels. Het broedseizoen is nog niet afgelopen en dat kunnen we hier goed zien. Peter heeft er op het ogenblik lol in zoveel mogelijk verschillende vogels te herkennen en fotograferen. Bijna dagelijks zien we wel een ‘nieuw’ soort. 

Na de dijk lopen we via landwegen naar een mooi bosgebied. Peter in zijn nopjes. Op een dunne boomtak fotografeert hij een onbekend vogeltje, als hij zijn camera opnieuw richt is het vogeltje verdwenen, maar neemt een ander vogeltje zijn plaats in. Klik, weer raak. Later thuis zal blijken dat het de kneu was, eerst het vrouwtje en daarna het mooi gekleurde mannetje. We hebben vandaag geen broodjes mee, want daar doet dit hotel niet aan. Een boerderijwinkel onderweg is nog gesloten, maar heeft een koelkastje buiten staan met wat versproducten. We kopen wat worstjes die we later op een bankje in het bos opeten.  

Het is een mooi stuk bos en we volgen steeds kleinere paadjes. 

‘Peter, zijn hier ook beren? 

'Nee, die hebben ze hier niet.' 

“Maar ik zie een zwart groot beest op het pad.’ 

Een Galloway (rund) tilt zijn grote kop op, kijkt ons aan en graast weer verder. 

‘Nou je weet het, in een ruime bocht eromheen, 25 meter afstand houden'.

Ik ga een bocht naar links maken, want rechts is geen ruimte. Jammer, links staan nog twee van die giganten. Je moet een groep niet doorkruisen, maar er is geen andere mogelijkheid, er zijn gelukkig geen kalfjes bij, want dan kunnen de ouders wel eens lelijk doen. 

Moedig stap ik stevig door en kunnen we verder over het prachtige pad. Dan komen we op een open vlakte. Hier voel je de 23 graden in de volle zon wel branden. We verlaten nu de gebaande paden, de Groene Wisselwandelingen zoeken graag wat kleinere wegen en laten je soms struinen. We moeten een grote duin/heidevlakte oversteken. Al snel zien we rechts een stuk of zes loslopende ‘wilde’ paarden. Bah, het is toch al zo lastig lopen in dat rulle zand. Ook daar kunnen we royaal omheen lopen, maar verderop lopen nog wat paarden. Ze hebben het heerlijk naar hun zin, een van de mooie dieren rolt zich als een speelse hond door het zand.  

Verder en verder, over soms onmogelijk kleine paadjes en rul zand komen we toch over de duinenrij en kunnen verder lopen over een smal, maar prachtig pad. We beginnen trek te krijgen en mijn caffeïneverslaving wil eindelijk ook wel eens gehoord worden. Niks daarvan, dit mooie pad moeten we nog bijna drie kilometer aflopen, maar dan zullen we toch bij een heerlijke strandtent komen. Mag ook wel, het is al over tweeën. Jaha, die tureluur moet ook nog op de foto en film en neehé, ik vind het niet erg om nog wat langer te wachten, want ik vind het zelf ook zo leuk.   

Mmm, wat heb ik nu een heerlijke bruine bol met versgerookte makreel. Peter geniet van scampies en ik heb niet alleen koffie, maar ook een groot glas bier. 0.0 natuurlijk, ik ga nog eens een bierdrinker worden. We hebben al meer dan tien kilometer gelopen, maar moeten nog een flink stuk. Voldaan wandelen we al snel weer verder en kijk, opnieuw komt er een prachtig pad op ons pad. Niks klimmen door moeilijke duinen, we mogen over een heel smal pad lopen, rijkelijk begroeid met mooie planten die veel insecten trekken die op de foto moeten. In grasvlaktes naast ons zijn natuurgebieden waar vogels broeden of gebroed hebben. Ook daar zijn we niet snel uitgekeken.  

Wat is het weer een mooie wandeling vandaag. We komen uiteindelijk over zand en landwegen in de bewoonde wereld terug. Hebben het geluk dat de bus binnen een kwartier al bij de halte komt en zijn dan in tien minuten bij ons honk terug. Deze keer 17 kilometer gelopen. Jullie kennen mijn stevige benen toch? Ik heb het gevoel dat ze nog steeds in omvang toenemen.  

We lopen nog even naar een super om voor morgen wat eten en drinken in de tas te hebben. Dan naar het hotel waar we nog een welkomstdrankje tegoed hebben. Peter heeft een soort kruidenbitter van het eiland en ik heb een syltsje, ook een plaatselijk drankje. We voelen ze gelijk goed zitten, goed dat we niet meer hoeven te wandelen. Nou ja, na het douchen nog op zoek naar een restaurantje. Het wordt deze keer de Griek, dat smaakt ons goed.     

 (vergeet niet om af en toe naar de foto's te kijken die ik plaats).